Jimmy Eat World – Integrity Blues

Waardering

7

7

7

6

Jimmy Eat World klinkt een beetje moe op hun nieuwe plaat Integrity Blues. Een dikke vijftien jaar geleden vertelde de band ons met hun hit The Middle nog vol optimisme dat we precies goed zijn zoals we zijn. ‘It just takes some time’. Vijf albums en een pauze later is dit voor het grote publiek nog steeds het enige nummer van de band dat in het collectieve geheugen gegrift staat. Van de jeugdige energie van hun doorbraak in 2001 lijkt inmiddels weinig over. De tonen van Integrity Blues zijn vaak wat somberder. Toch horen we op het album een meeslepende en grote sound van Jimmy Eat World. Is dat genoeg om de spotlights te herpakken?

Aan de kunsten van zanger, schrijver en leadgitarist Jim Adkins als muzikant zal het niet liggen. Hij pent nog steeds moeiteloos een pakkend couplet of een enorme hook. Integrity Blues heeft dus genoeg melodieën die staan te springen om zich diep in je geheugen te graven. Ieder nummer is prachtig uitgevoerd, met perfecte achtergrondvocalen en vol details. Kleine muzikale verrassingen zoals een koor en prachtige strijkers zijn verspreid door het album. Dit maakt het extra jammer dat een klein aantal nummers simpelweg saai te noemen is. Een liedje als It Matters sleept zich moeizaam voort en weet niet te beklijven. Zelfs een dikke laag polijst kan daar niets aan veranderen.

Een groot deel van deze glanslaag komt in de vorm van electronica. Toetsen, synths, effecten, ze zijn allemaal van de partij. Het grootste deel van de tijd ondersteunen ze de muziek, en dat werkt heel goed. De gelaagdheid van de nummers geeft de muziek diepte. Als de elektronische geluiden de overhand krijgen loopt dat echter minder goed af. Op het vreemde Pass The Baby is er naast Adkins’ stem amper een natuurlijk geluid te horen. Interessant, maar ook nogal ongemakkelijk en aangezet. Het is dan ook een opluchting als het nummer tegen het einde in een opvallend vurige gitaarriff uitbarst. Gelukkig komen dergelijke misstappen verder niet voor op de plaat.

Jimmy Eat World sleutelt dus vrolijk aan het geluid op Integrity Blues, maar de teksten zijn niet bepaald experimenteel te noemen. Adkins schrijft duidelijk en simpel, met een poëtische twist hier en daar. De teksten zijn herkenbaar en effectief. Daar is verder niks mis mee, maar af en toe maakt hij de teksten iets té simpel. Vooral de refreinen klinken daardoor wel eens wat kneuzig. ‘Honey, you are free/as much as you can stand to be/You are free/and it’s anything you think that means’, zingt Adkins op You Are Free. Dat is een mooie boodschap, maar een staaltje toppoëzie is het niet.

Integrity Blues is absoluut geen perfect album, maar wel een fraai uitgevoerde poprock-plaat. Voor ieder saai moment zijn er minstens twee fijne te vinden. Met sterke singles als Sure And Certain en een paar verrassende albumtracks bewijst Jimmy Eat World bovendien dat ze nog altijd een gevoel kunnen overbrengen. Als de prachtige afsluiter Pol Roger afgelopen is, laat Integrity Blues dan ook alles behalve een bittere nasmaak achter. De band heeft duidelijk nog genoeg talent, dus wie weet bevrijdt hij zich de volgende keer wel van die eindeloze one hit wonder-status. Voor nu kunnen fans echter zeker tevreden zijn met dit nieuwe album.