Bon Jovi – This House is Not For Sale

Waardering

6 Waadering

Bon Jovi is voor velen een toonbeeld van klassieke rock. In zijn hoogtijdagen, de late jaren ’80 en de vroege jaren ’90, stond de band wereldwijd bekend om zijn innovatie en gedurfde experimenten. Van dramatische rockballades of pop-metal naar gigantische hits met een sterk verweefde sociale kritiek: Bon Jovi was een decennium lang één van de meest relevante rockbands in de industrie. Maar rond 1995 ging dit alles plotseling heuvelafwaarts. De innovatie verdween en maakte ruim voor een constante doorvoering van dezelfde albumformule: een mix van min of meer gelijke hoeveelheden meezingbare stadium-rock, en rustigere klassieke rock. Frontman Jon Bon Jovi verzorgde de grootse galmende tonen, terwijl gitarist Richie Sambora excelleerde in het faciliteren van een zekere ziel en nuance. Nu, ruim twintig jaar later, moet de band het zonder Sambora stellen: om nog altijd onbekende redenen verliet de toonaangevende gitarist in 2013 de band. En dit is helaas onmiskenbaar terug te horen op het nieuwe album This House Is Not For Sale.

Laten we vooropstellen dat This House Is Not For Sale niets in het bijzonder fout doet. Sterker nog, in sommige opzichten is het album zeer succesvol. Nummers als Living With The Ghost en Roller Coaster zijn bijvoorbeeld nummers die je probleemloos uit volle borst mee zal kunnen blèren in de auto of op de fiets. Goodnight New York is de perfecte aftitelingstrack voor een Coming of Age-film uit de jaren ’90, en de stadium-gitaar in Born Again Tomorrow roept razendsnel gedachten van een arena vol joelende mensen op. Het zijn tracks die herinneren aan de absolute wereldhits van een vorig muziekera en zullen voor velen leiden tot een mijmerend sentimenteel genot.

Maar zelfs met die nostalgische bril op zal de echte Bon Jovi-liefhebber het niet durven ontkennen: van de eerste tot de laatste seconde mist This House Is Not For Sale een zekere atmosfeer. De waarschijnlijkste reden hiervoor is de afwezigheid van Richie Sambora, maar evengoed kan het een teken zijn dat de creativiteit en de passie van Bon Jovi langzamerhand beginnen te haperen. Het zijn nummers als Come On Up To Our House en The Devil’s In The Temple waarbij dit het sterkst naar voren komt. Spannende innovaties worden ingeruild voor universele toegankelijkheid, en het album neigt erger dan ooit naar een popgeluid. Dit manifesteert zich in de toonsoorten en progressies, in instrumentkeuzes, ritmes, en ook in Jon Bon Jovi’s voorspelbare zang.

Nu hoor ik je denken: is deze toegankelijkheid niet altijd al een belangrijk kenmerk van Bon Jovi’s muziek? Natuurlijk valt daar iets voor te zeggen, met name als we alleen rekening houden met de hits. Op de platen was het echter altijd de afwisseling die centraal stond; de universaliteit en voorspelbaarheid werden geneutraliseerd door Sambora’s emotionele, vaak serene ondertonen. Het is daarom heel goed mogelijk dat This House Is Not For Sale door velen gewaardeerd zal worden. Iedereen die genoot van de hits en louter de hits, zal relatief weinig op de plaat aan te merken hebben. Uiteindelijk zijn het spijtig genoeg de albumluisteraars die het zwaar te verduren gaan krijgen met This House Is Not For Sale.