Spoon – Hot Thoughts

Spoon - Hot Thoughts

Waardering

8 10

Hot Thoughts is elektronischer, experimenteler, en rijker aan onverwachtse invloeden dan alles wat Spoon produceerde. Toch blijft de plaat trouw aan de stijl die we van de band gewend zijn. Jazzy elektronica, psychedelische delays, discoritmes en zelfs een beetje lichte funk: de band is duidelijk niet bang zich op nieuwe grond te begeven, en dit loont. Hot Thoughts is verfrissend, spannend, authentiek, en tevens het beste werk van Spoon tot nu toe.

Spoon is een heel eind gekomen in de bijna 25 jaar die ze nu bezig zijn, maar zijn nooit echt gebroken met hun oorspronkelijke postpunk-stijl. Na zeven albums van strakke, baslijn-georiënteerde staccato-rock, zette de band in 2014 met het uitstekende They Want My Soul een stapje in de richting van toegankelijkere popdeuntjes en een intensiever synthesizer-gebruik. Nu, drie jaar later, verschijnt Hot Thoughts: een album dat nog een stapje verder weg zet van Spoon’s stilistische wortelen, ditmaal in de richting van jazzy electronica, psychedelische delays en zelfs richting lichte funk.

Laten we beginnen met de factor die Hot Thoughts overduidelijk van de rest van Spoon’s oeuvre differentieert: het album is elektronisch gedreven. Producer Dave Fridmann, bekend van Flaming Lips, heeft zijn afdruk bijvoorbeeld achtergelaten in de vorm van vibrerende, etherische synthesizer-tonen op het prachtige WhisperI’lllistentoheartit. In de subtiele psychedelische ritmische pianoklanken die zich mixen met een mystieke saxofoon op de instrumentale eindtrack Us, is zijn aanwezigheid nog sterker terug te horen. Maar het elektronische pronkstuk van Hot Thoughts is zonder enige twijfel het geniale Pink Up, een totaal onverwachtse maar prachtige hybridisering van jazz-achtige cymbal-tonen, exotische ritmes en zanger Britt Daniel’s intieme, ingetogen stem. Totaal niet de Spoon die je zou verwachten, maar wel de Spoon die je zou willen.

Toch blijft de band trouw aan haar originele charmes. De catchy zangmelodieën en de simpele salonpianoriedeltjes zijn gewoon weer van de partij, bijvoorbeeld op tracks als Tear It Down en I Ain’t the One. Vooral die laatste is een van de krachtigere nummers van het album: een ballad die geleidelijk in intensiteit groeit tot Daniel’s trillende stem in al haar glorie over de andere instrumenten heen walst. First Caress mixt een huiveringwekkend pianoriffje met een beat die tussen de disco en de hiphop in lijkt te balanceren, en is wederom een mooi voorbeeld van hoe Spoon met Hot Thoughts een mooie middenweg vindt tussen innovatie en trouwheid aan oorspronkelijke stijl.

Eén minder succesvol experiment is Do I Have To Talk You Into It, een nummer dat op een lichtelijk ongemakkelijke manier een funky atmosfeer lijkt te forceren. Niet alleen past het nummer niet helemaal thuis in de progressie van het album, ook mist het de gebruikelijke totaalheid van een Spoon-nummer. De band lijkt even doorgeslagen te zijn in een sober simplisme, zowel instrumentaal als vocaal. Gelukkig is dit een unicum binnen het album, en wordt de heerlijke flow van het album enkele momenten later weer opgepakt.

Daniel heeft een hele mooi compromis gevonden tussen het vertrouwde en het innoverende, en dat maakt Hot Thoughts tot het interessantste album dat Spoon tot nu toe de wereld in heeft gebracht. Van funk tot hiphop, van disco tot jazz: het album kent een verrassend breed scala aan invloeden, maar weet zich toch succesvol te profileren als een authentieke Spoon-plaat. Dit maakt Hot Thoughts tot een indrukwekkende prestatie.

 

Tags