De Amerikaanse band A Day To Remember komt na drie jaar terug met nieuwe album Bad Vibrations, en hoe?! Hun sound wordt vaak beschreven als een mengelmoes van metalcore, post-hardcore en poppunk, maar in de laatste paar albums zijn ze meer mainstream gegaan. Gaan ze met Bad Vibrations door in deze richting of zoeken ze hun roots weer op?
De band werd populair tijdens de post-hardcore-boom in 2005 en 2006. Door het gebruik van screamo-elementen en poppunkige refreintjes wisten ze de emokids van die tijd aan zich te binden. Nu zijn het vooral de metalliefhebbers en de heavyrockers die fan zijn. In het in 2013 uitgebrachte album Common Courtesy ging de sound van de band meer de richting van stadiumrock op. Ook al deed het album het onder de critici goed, voor sommige fans was het niet weggelegd.
Nou, die fans hoeven zich geen zorgen te maken, want met Bad Vibrations gaat A Day To Remember weer helemaal terug naar de roots. Als je naar het openingsnummer Bad Vibrations luistert, word je meteen weer ondergedompeld in metalcore goodness. Schreeuwende vocals, gillende gitaren en headbangende drums laten je alvast weten dat dit album geen grapje is. De tweede track Paranoia heeft ook dat snelle tempo dat je bij post-hardcore kunt verwachten. En dan kom je de poppunk-side van de band tegen in Naivety, dat vrijwel volledig anders klinkt dan de voorgaande twee nummers. Een lied over ouder worden maar niet ouder voelen, begeleid door een lekker poppig gitaardeuntje.
Het album zit vol nummers waarvan je het genre meteen herkent, maar er zitten ook een paar tussen met hun bekende genre-melange. Bullfight en Forgive and Forget zijn een goed voorbeeld. Allebei liedjes die een rustig begin hebben of een meer radiovriendelijke wending, en die dan geheel kunnen overslaan op keelschrapende screamo en zware metal gitaren. Het album houdt je scherp, iedere keer dat je denkt dat je op adem kunt komen met een rustig popliedje word je wakker geschud door de gillende vocals van Jeremy McKinnon.
Vaak genoeg ondergaan bands als ze ouder worden een evolutie van hun geluid. Luister maar eens een keer naar het eerste album van Bring Me The Horizon en luister dan naar hun allernieuwste: mijlen van elkaar. Voor sommige bands een goede stap, voor anderen het begin van hun neergang. Daarom is het heerlijk dat A Day To Remember juist terugkeert naar wat ze in eerste instantie bekend maakte: hun roots. De evolutie van de band gaat niet verloren, want ze evolueren juist door meer met de genres waarmee ze bekend zijn te experimenteren. En het resultaat daarvan is gewoon een heel tof album.
