A Place To Bury Strangers is nooit echt de band geweest van de lichte muziek. Lekker vuige riffs en soms gewoon regelrechte herrie. Hoewel de ongeorganiseerde stofzuigerrock op Pinned iets naar de achtergrond wordt gedreven, is de band er eigenlijk alleen maar donkerder op geworden.
Dat kon je eigenlijk wel verwachten op basis van de tracklist. Want als een band als A Place To Bury Strangers haar songs Never Coming Back, Execution, There’s Only One Of Us, Too Tough To Kill en I Know I’ve Done Bad Things gaat noemen, dan weet je een album niet veel luchtige momenten zal bevatten.
Toch zit Pinned melodieuzer in elkaar dan vorige albums van de band. Dat komt door de massale muur aan geluid die verdwenen is. Alleen een melodie kan ook voor duisternis zorgen en dat is hier zeker het geval. Dit wordt aangevuld met het nooit compleet op de voorgrond tredende stemgeluid van Oliver Ackermann. Hierdoor komen de juist meer dan ooit aanwezige backing vocals van Lia Simone Braswell goed tot uiting. Vooral op There Is Only One Us en Situation Changes is de rolverdeling in zang tussen de gitarist en de drummer nagenoeg gelijk. Misschien juist omdat ze individueel niet de beste stemmen hebben, grijpen deze tracks meer aan dan de rest.
Naarmate het album vordert komt de noise meer terug in het werk. Vooral op Too Tough To Kill, Frustrated Operator en Look Me In The Eye, de drie korte tracks in het midden. Op die laatste piept de zeurige gitaar soms wel heel venijnig in het oor. Het staat in schril contrast met het andere kortje op Pinned: Act Your Age. Een nummer dat voor A Place To Bury Strangers-begrippen gerust in de categorie vrolijk mag worden gezet en uitblinkt in haar dynamische stijl. Hoewel dit een welkome break is op de zware plaat, voelt het toch alsof de song verdwaald is geraakt.
Het past in ieder geval nog altijd een stuk beter dan het hol klinkende Was It Electric. Dat is de grote dissonant op dit album en valt eigenlijk alleen te omschrijven als een opvuller, terwijl het wel als single uitgebracht is. De andere tracks die A Place To Bury Strangers vooruit had gestuurd – met Never Coming Back en het al eerder uitgelichte hoogtepuntje There Is Only One Of Us– scoren gelukkig een stuk beter. Afsluiter Keep Moving On mag er ook wezen met een vooral een lekkere drumpartij van Braswell.
Op Pinned probeert A Place To Bury Strangers iets van haar normale pad af te wijken met soms een misstap als gevolg. Dat er af en toe wordt teruggegrepen naar de oude stijl doet de samenhang geen goed, maar gelukkig zorgt de nieuwe weg wel voor een paar toffe toevoegingen op het repertoire van de band.
