AFI – AFI (The Blood Album)

Waardering

6

7

Als je een beetje bekend bent met horrorpunk, dan ken je waarschijnlijk de band AFI (oftewel, A Fire Inside). Bekend door hits als Miss Murder en Love Like Winter begon AFI op andere genres in te spelen, zoals poppunk en alternative rock. Dit jaar komt de band met hun tiende album, het zogenaamde ’blood album’, wat natuurlijk een hele prestatie is en veel verwachtingen met zich meebrengt.

In de jaren ’90 waren horrorpunk bands populair in de underground scene. The Misfits, Creeper en natuurlijk AFI creëerden een melange van goth- en punkmuziek samengebracht door gewelddadige beeldspraak en morbide lyrics. In 2003 braken langzaam door en werden meer mainstream en begonnen ze ook meer radiovriendelijke muziek te maken, maar behielden wel hun passie voor angstaanjagende lyrics.

Met de eerste track duik je meteen The Dark Snow in, een verhaal van moord en bruutheid vertelt in de melodische zang van frontman Davey Havok. Het alternatieve rocksong wordt meteen vervolgd met Still A Stranger,  een meer geestdriftig poppunklied, met snelle drumpercussies, vlotte riffs en een rauwere stem. Weer wordt er van toon gewisseld in Hidden Knives dat erg teruggrijpt naar de oudere sound van AFI met teksten over moordlustige verbeeldingen. Liedjes met een lugubere toon worden afgewisseld met liedjes met een speelsere toon.

Echte hoogtepunten van de plaat zijn Dumb Kids en Pink Eyes, beide headbangende youth-anthems met razende gitaren en een echte callback naar de oldskool kids. Maar er zijn ook glansloze nummers aanwezig, Aurelia met zijn saaie alledaagse grungesound en het vierminuut durende Freed From The Floor, waarvan je nadat het is afgelopen moet nadenken naar welk band je ook alweer aan het luisteren was. De laatste paar tracks van het album ben je om eerlijk te zijn ook zo weer vergeten.

Mocht je een van zijn van pre-mainstream AFI, dan hoeft dit album niet meteen een teleurstelling voor je te zijn. Veertien tracks in totaal is een beetje veel, maar de tracks zijn best kort, twee tot drie minuten, waardoor je eigenlijk best snel door de cd komt. Maar dat betekent wel dat de wat langere nummers snel vergeten worden en dan nummers snel op elkaar gaan lijken. Een standaard twaalfnumerig plaat had ook gewoon gekund.  Dat gezegd hebbende, is het wel een lekker lp mocht je echt van de genre houden. AFI is niet verouderd, je kunt misschien zelfs stellen dat de band zich probeert te verjongen. Er zitten een paar echte knallers tussen zoals Dumb Kids en Hidden Knives, die zeker  tot podiumfavorieten kunnen uitgroeien. Een lekker plaat voor nieuw en oud.