Over smaak valt niet te twisten, maar AJJ (voorheen Andrew Jackson Jihad) maakt dat wel heel makkelijk. De uit Phoenix afkomstige folkpunk-formatie doet al pakweg tien jaar wenkbrauwen fronsen met hun eigenzinnige muziek. De hoofdrol was echter altijd al weggelegd voor de bizarre en duistere teksten van frontman Sean Bonnette. Depressie, armoede en geweld waren terugkomende onderwerpen in albums vol nummers die een genadeloos pessimistisch beeld van de wereld schetsten. AJJ’s nieuwe album The Bible 2 pakt dat net wat anders aan.
Een volledige verandering is het niet: Bonnette’s stem zwabbert nog steeds nerveus het album door en de teksten zitten nog steeds vol cynisme, vreemde metaforen en verwijzingen. Het is vooral de toon die ineens flink anders is. Weg zijn de paniekerige liedjes, weg is de loodzware sfeer. Op dit album klinkt AJJ vooral opvallend vrolijk en licht. De gebruikelijke akoestische gitaar en (contra)bas worden aangevuld met gitaarsolo’s, synthesizers en drumcomputers die klinken alsof ze uit de jaren tachtig zijn weggelopen. Op sommige nummers wordt zelfs een heus strijkorkest ingezet. Dit zorgt voor een vol en afwisselend geluid, een mooie stap vooruit voor de band.
AJJ lijkt in de loop van het album de invloeden vooral te rouleren: het ene nummer loopt over van de synths, het andere wordt gedragen door een sombere akoestische gitaar en dan keert de band weer terug naar hun rock-achtigere geluid. De hoogtepunten zijn echter de momenten dat alles samenkomt, zoals single Goodbye, Oh Goodbye. Bonnette’s verhaal over hoe zijn angsten hem soms gevangen houden, steekt prachtig af tegen de vrolijke instrumentalen. “If I sleep in long enough they’ll go to church without me/If I move away enough, they won’t outrun me” legt hij uit terwijl de strijkers langzaam aanzwellen. Als hij dan uiteindelijk met trillende stem gedag zegt tegen zijn metaforische gijzelnemers en de band in volle kracht terug komt zwaaien, ontstaat er een mooi opgetogen moment.
De muziek is in zekere zin echter nog steeds een bijzaak: Bonnette’s teksten stelen ook dit keer de show. Ieder nummer is een verhaal op zichzelf. De teksten op The Bible 2 kenmerken zich echter vooral door een vreemd soort optimisme. Triomfantelijk, vol in de majeur en inclusief zoetsappige meerstemmigheid, klinkt tijdens White Worms een soort lijfspreuk: “Some dumb dick says don’t stop believing/but you can stop believing/just stop believing”. Door dit tegenstrijdige statement lijkt het zowaar alsof er een soort positiviteit schuilt in al het gemopper en gedoemdenk dat Bonnette een stem geeft.
AJJ is echter nog steeds niet voor iedereen. Het vreemde stemgeluid van de zanger en de bij vlagen overdadige beeldspraak zorgen, gepaard met verrassende maar toch ook aparte muzikale keuzes, dat de band nog steeds niet bij iedereen lekker in het gehoor ligt. Een nieuwsgierige luisterbeurt is The Bible 2 echter op zijn minst waard. Wie over de vele, vaak opzettelijk, ruwe randen heen kan komen, vindt in AJJ’s nieuwe plaat dan ook een kleurrijke en mooie verzameling verhalen zoals we dat gewend zijn, maar dit keer met een onverwachte feelgood-twist.
