Justice – Woman

Waardering

6

7

7

Na vijf jaar komt het Franse duo Justice met hun derde album Woman. Op de albumhoes prijkt het bekende kruis, maar deze keer bedekt met een kleurrijke gloed. Die kleuren geven het verschil aan met Cross en Audio, Video, Disco: dit nieuwe werk maakt een meer opgewekte indruk dan zijn voorgangers. Helaas komen daar toch relatief weinig écht goede nummers uit voort.

Frankrijk kent heel wat succesvolle elektronische dance acts en hoewel Daft Punk de grootste is (vooruit, strikt genomen misschien David Guetta), zullen velen toch ook meteen aanslaan op Justice’s hitnummers D.A.N.C.E en We Are Your Friends. Als ik zeg: WE! ARE! YOUR! FRIENDS! – wat zeggen jullie dan? Juist. Natuurlijk is een muzikale act meer dan zijn hits. In de afgelopen tien jaar bracht Justice twee albums uit die visten in tal van verschillende muziekvijvertjes – van metal tot disco tot rock. Hoewel ze lang niet altijd een groot publiek aantrokken, hebben ze zich daarmee toch comfortabel genesteld in de alternatieve dance-scene.

Woman is in een aantal opzichten anders dan de vorige twee albums, waar Justice zijn naam mee vestigde. Het album is ten eerste toegankelijker. Toegankelijkheid is overigens relatief, want met dit soort elektronische muziek spreek je anno 2016 geen erg groot publiek aan. Nummers van het formaat D.A.N.C.E. staan er niet bij. De meeste punten zouden waarschijnlijk ingezet moeten worden op Safe and Sound, maar zoals we inmiddels weten is dat ook niet bepaald een monsterhit geworden. Toegankelijker is het in ieder geval wel omdat er geen nummers meer tussen staan die en masse zullen worden doorgespoeld (zoals dat op eerdere albums wel eens het geval was – denk aan Waters of Nazareth of Stress). Hoewel: Pleasure en Close Call kun je wel doorspoelen, maar dat is eerder omdat ze behoorlijk saai zijn.

Daarnaast is Woman veel opgewekter dan zijn voorgangers. Nu is de muziek van Justice nooit erg depressief geweest, er sprak altijd wel optimisme uit (of toch in ieder geval een soort vechtlust), maar dit is van een ander niveau. De liedjes zijn vrijwel allemaal opgebouwd rondom melodieën en qua compositie niet erg ingewikkeld. De tweede helft van het album is nog relatief experimenteel met een vrijere vorm in de nummers, zoals Randy en Heavy Metal, maar dat pakt ook niet al te positief uit. In het geval van Randy is het de combinatie van beukende industriële beats met zoete Tame Impala-achtige zang die wringt. In het geval van Heavy Metal is het gewoon de associatie met Bassie en Adriaan’s ‘boeven in de buurt’ muziekje. Daar kunnen de Fransmannen misschien niet zoveel aan doen.

In het algemeen lijkt het er niet op dat Justice op Woman het slimste kind van de klas wilde spelen. Dat geeft het Franse duo zelf ook toe: ze wilden iets maken dat gewoon ‘goed voelde’ en dat hun state of mind uitdrukte, die momenteel wat rustiger, tevredener en romantischer is. Dat pakt het beste uit op het zonovergoten, dromerige Love S.O.S, dat misschien wel het eerste nummer van Justice is dat zo expliciet over liefde gaat en ook zo romantisch klinkt. Gedurende (bijna) het hele nummer gaat een sirene af, die niet vervelend wordt omdat hij precies op de goede punten omvormt tot vioolgeluid. Een leuke en speelse toevoeging, zoals we die jammer genoeg niet heel erg veel zien op Woman. Fire is het enige nummer dat, naast Safe and Sound en Love S.O.S., indruk maakt.