Sinds 2000 is ze al de zangeres met de meest herkenbare stem en de vrouw met de beste smaak in zonnebrillen; the icon Anastacia. De in Chicago geboren singer-songwriter verkocht in totaal meer dan 52 miljoen albums, maar aan stoppen denkt ze nog lang niet. Zelfs de ziekte van Crohn, borstkanker (dat ze overwon) en hartproblemen sloegen de zangeres niet uit het veld. Na zeventien succesvolle jaren en genoeg levenservaring moet het zevende album van Anastacia weer een pareltje zijn, toch?
Evolution, zo heet de nieuwe plaat van de nu nog 48-jarige zangeres (over een paar dagen blaast ze namelijk 49 kaartjes uit). Wie al een kleine talenknobbel heeft, weet dat evolution evolutie/ontwikkeling betekend. Gekke titel, want Anastacia gaf aan dat haar zevende album juist back to her roots zou zijn. Evolution is daarom – volgens haar eigen zeggen – een disco en funky album, zoals haar eerste single I’m Outta Love. Heerlijk!
Maar toch niet zo heerlijk als je misschien zou hopen. De openingstrack van Evolution, Caught In the Middle, is een draak van een nummer. Door de slappe tekst, saaie productie en het iets te veel bewerkte ge-‘aahh’ vlak voor het refrein wil je dat het nummer zo snel mogelijk is afgelopen. De Oosterse melodietjes die Anastacia heeft toegevoegd, roepen ook wat vraagtekens op.
Nadat we Caught In the Middle snel hebben doorgespoeld, volgt Redlight. Redlight is op zich een vrolijk liedje en beter dan de eerste track van het album. Een beetje beter maar. De disco en funky toontjes die Anastacia beloofde, zijn weliswaar op het nummer terug te horen, maar een echt hoogtepunt waar je als luisteraar op wacht, wordt niet bereikt tijdens Redlight.
Anastacia bracht eind 2016 haar Ultimate Collection uit. Een album vol met haar grootste hits, zoals: Left Outside Alone, Sick and Tired en natuurlijk I’m Outta Love. Het grappige – of zielige, hoe je het ook wilt noemen – is dat de hiervoor genoemde gouwe ouwes qua productie nog moderner zijn dan alle liedjes van Evolution.
Naast de ‘gezellige’ liedjes is er op Evolution ook plaats voor tragedie en dat kun je op twee verschillende manieren lezen. Op My Everything, één van de ballads op het album, zingt Anastacia op een dramatische manier hoeveel ze wel niet van haar liefje houdt. Wie dat liefje is, is niet bekend, maar als Anastacia echt zoveel van hem had gehouden, had ze vast wel beter haar best gedaan. ‘My God/My God/My God/ My God/ You’re my everything’ is het hele refrein. De coupletten van My Everything bevatten gelukkig wel meer verschillende woorden, maar zijn niet beter dan het refrein.
Om niet al te negatief te eindigen, kun je het album gezellig noemen. Gezellig voor een feestje dat je organiseert voor je tantes, die zich in een midlifecrises bevinden en denken dat ze met hun discomoves nog de blits maken. Zonde Anastacia!
