De afgelopen jaren gingen Angus en Julia Stone vooral hun eigen weg. Gelukkig hebben broer en zus elkaar weer gevonden, want samen staan ze toch het meest in hun kracht. Hoewel de twee al in de zandbak samen muziek maakten, toont het vierde album Snow aan dat het toch wel weer wennen is, zo samen in de studio.
Hoewel ze familie van elkaar zijn, gingen Angus en Julia Stone ook als duo tot nu toe behoorlijk individualistisch te werk. Ze schreven elk apart aan hun muziek en voegden in de studio beide delen samen. Op advies van de legendarische producer én fan Rick Rubin ging het tweetal voor Snow samen aan de slag. Het is daarmee het eerste Angus & Julia Stone-album dat volledig als duo in elkaar is gezet.
Op Snow is duidelijk te horen dat de sound van de twee zich sinds debuutalbum A Book Like This (2007) flink heeft ontwikkeld. De dromerige folk van weleer wordt steeds meer verdreven door invloeden van americana en indierock. Het geeft het album een behoorlijk verfrissend karakter.
De kracht van broer en zus Stone zit van oudsher in de bijzondere dynamiek onderling. De luie, haast ongeïnteresseerde stem van Angus lijkt lijnrecht tegenover het springerige, zwoele geluid uit de mond van Julia te staan. Maar samen op plaat vullen ze elkaar prachtig aan. Dit komt op Snow bovenal naar voren in de geweldige single Chateau. Ook Cellar Door – een ode aan hun overleden grootvader – is een voorbeeld van perfecte samenzang. Beide tracks zijn bovendien opvallend opzwepend voor Stoniaanse begrippen en die jas past hen bijzonder goed.
Halverwege de plaat bevindt zich het echte hoogtepunt. Met een duur van bijna zeven minuten en een The War On Drugs-achtig arrangement lijkt Who Do You Think You Are op het eerste oog behoorlijk uit de toon te vallen. Toch kan na afloop maar één conclusie worden getrokken: dit nummer is de lijm die het album tot één geheel maakt.
Snow weet bij vlagen daadwerkelijk te betoveren, maar met pijn in het hart moet geconcludeerd worden dat het niet alleen maar feest is. Vreemde en glansloze tracks drukken de feestvreugde met regelmaat de kop in. Op Make It Out Alive is Angus eventjes vergeten dat hij zanger is en dus mompelt hij zich op vreemde wijze naar het einde. My House Your House voelt als een verplicht nummertje, door de ongeïnspireerde en ronduit saaie presentatie.
De laatste twee tracks zijn symbolisch voor de wisselvalligheid van Snow. Baudelaire en slotnummer Sylvester Stallone staan niet alleen qua titel ver van elkaar af, maar ook zeker qua niveau. Baudelaire is een ongebruikelijk duet dat wonderwel prachtig uitpakt, terwijl het gebrek aan beleving in Sylvester Stallone doet vermoeden dat de Australiërs toe waren aan het einde van de plaat. Het vlakke en krachteloze nummer is bijna een belediging voor de beresterke Rocky-acteur.
Zo blijft het gevoel hangen dat Angus & Julia Stone meer uit Snow hadden kunnen halen. Broer en zus hebben zich hoorbaar ontwikkeld en weten dat soms ook echt wel om te zetten in magnifieke tracks. Helaas weten ze het hoge niveau niet van begin tot eind vast te houden en voert wisselvalligheid al met al de boventoon. Samen staan Angus en Julia sterk, nu alleen nog even conditie opbouwen.
