Ann Wilson – Immortal

Waardering

6

Bij de naam Ann Wilson denk je automatisch aan Heart. De groep die zij vormde samen met haar zus Nancy. Die band scoorde met name in de jaren zeventig en tachtig grote hits met onder andere Alone, Crazy On You, Barracuda en Magic Man.

Na de eerste blijdschap dat Wilson met een nieuw album kwam, overheerste toch een lichte teleurstelling. Het betreft namelijk geen plaat met nieuw materiaal, maar met covers. Wilson zegt hierover op haar site dat het echter geen tribute lp is, maar een eerbetoon aan de artiesten die ons ontvallen zijn. Wat het verschil tussen die twee is, is niet helemaal duidelijk.

De vocale capaciteiten van Wilson zijn onomstotelijk aanwezig. Ook nu nog, op 68-jarige leeftijd, klinkt zij als in haar beste dagen. Wilson had zelf de complete regie in handen tijdens het opnameproces. Zo zag ze haar project uitgroeien van een idee tot een liedje dat af was tot een compleet album. Ze heeft nummers opgenomen van onder andere Amy Winehouse, David Bowie, Tom Petty en Chris Cornell.

De vraag is hoe dat uit heeft gepakt. Een cover wordt toch altijd, bewust of onbewust, vergeleken met het origineel. Zeker als je je waagt aan zulke grote artiesten.

Openings track You Don’t Own Me is in de originele versie een typisch zestigerjaren nummer met strijkers en achtergrondzang. Lesley Gore nam dit op in 1963 en doet in ons land voornamelijk denken aan Zeg Maar Niets Meer van André Hazes. De 2018-versie van Wilson is een onvervalste blues. De combinatie van de stem van Wilson en de heerlijk schurende gitaar werkt wonderwel. Het klinkt allemaal wat ruiger en meer geladen dan het origineel. In een interview met Billboard zegt Wilson dat dit nummer een anthem is voor iedereen die respect wil, niet alleen vrouwen. Het is veel meer universeel in deze tijd van #Metoo en Black Lives Matter.

I Am The Highway is van Chris Cornell. Hij heeft het in 2002 opgenomen met zijn toenmalige band Audioslave. Het zijn beide heerlijke tracks, waarbij de versie van Wilson een stuk meer gelikt en geproduceerd klinkt. Dat is een typisch Amerikaanse folksong, waar de versie van Cornell een meeslepende rockballad is.

Luna valt in de zeldzame categorie van liedjes die je niet beter kunt namaken. Het origineel van Tom Petty is weergaloos. De versie van Wilson komt niet in de buurt hiervan. Qua melodie blijft ze grotendeels trouw aan de oorspronkelijke versie. Wel hanteert zij een langzamer tempo. De Wilson versie is meer een slow blues en heeft lang niet zo veel impact op de luisteraar als het origineel. Dit geldt ook voor I’m Afraid Of Americans. De originele versie van David Bowie is een geweldig opgebouwde protestsong vol muzikale vernieuwing. Daarbij afgezet is de uitvoering van Wilson een slap aftreksel.

Kan Wilson zich wel meten met Amy Winehouse? Haar uitvoering van Back To Black is wel een ware tribute. Een prachtig ingetogen gezongen nummer met strijkers en een mooie opbouw. Het is allemaal wat dikker aangezet dat de versie van Winehouse maar zeker de moeite waard.

De conclusie na het luisteren van Immortal is dat de bedoelingen van Wilson heel goed zijn maar niet overal even goed uitpakken. Met name bij de tracks van vrouwelijke artiesten werkt het. En ook de versie van A Different Corner van George Michael mag er zijn. Verder is het vooral een album voor de die-hard Ann Wilson/Heart fans. Wilson speelt veel van deze covers tijdens haar concerten en op het podium zal het ongetwijfeld werken en een diepere lading krijgen. Maar zo luisterend naar de cd beklijft het allerminst.