Tja, wat is het plan, als een van de meest bejubelde bands ter wereld? Nog maar eens een plaat maken die op nagenoeg elk eindejaarslijstje terechtkomt? Eerlijk gezegd denk ik dat het de mannen en vrouw van Arcade Fire worst zal wezen. Na elk album lijken de Canadezen zich weer compleet opnieuw uit te vinden. Iets wat ze ook met hun vijfde album, Everything Now, maar weer eens verwezenlijken. De vraag is of de uitvoering ook even sterk is als hun vier – briljante – voorgangers.
Met single Everything Now worden we al een tijdje doodgegooid, wat allerminst een kwalijke zaak is. Funky danceritmes (we horen zelfs een vleugje ABBA) gecombineerd met de loodzware teksten van Dan Butler, een wonderbaarlijk goede combinatie. ‘Every room in my house is full of shit’, het beeld dat Butler wil schetsen is duidelijk: de wereld is nep en vol met mensen die – de titel zegt het al – alles willen en liefst zo snel mogelijk. Een donker beeld dat, ironisch genoeg, haaks staat op de vrolijke deuntjes die we de gehele plaat te horen krijgen. ‘Assisted suicide/she dreams about dying all the time’, krijgen we voor onze kiezen in tweede – en uitstekende – single Creature Comfort.
Ook op hun vijfde worp zijn de lyrics weer een ontzettend grote troef van de Canadezen. Met slimme vondsten (het tweeluik Infinite_Content en Infinite Content) en woordkunstjes laten ze zien waarom ze bij de beste bands op deze aardkloot horen. Iets wat ze zelf dondersgoed weten, waardoor er op deel vijf een soort van misplaatste arrogantie boven water komt. We zagen het al bij de marketing die Everything Now voorafging (onder andere de website met de fake recensie, geschreven door de leden zelf), iets wat Butler en co niet siert en ze allesbehalve nodig hebben.
Liever hadden we wat minder tijd gestoken gezien in twijfelachtige marketingstunts en wat meer in de kwaliteit, die heen en weer springt van briljant (het beste bewaren ze voor het laatst: We Don’t Deserve Love is magistraal in al zijn fragiliteit) en ronduit plat (Electric Blue is simpelweg Arcade Fire onwaardig). Arcade Fire vliegt op het vijfde album zo snel heen en weer tussen verschillende stijlen en genres, dat het zoeken wordtmet disco als voornaamste leidraad, maar onevenwichtig als grootste nadeel. Jammer, want er valt zeker genoeg moois te ontdekken.
We hadden hier heel graag geschreven dat de vijfde Arcade Fire hun beste album is, maar helaas voor iedereen die de Canadezen een warm hart toedraagt, is dat het niet. Wel hun meest wisselvallige plaat, waarop Butler en co van betoverend mooi tot langdradig en zelfs een tikkeltje arrogant gaan. Maar ach, een wisselvallige Arcade Fire is nog steeds een must have!
