De Engelse rockers van Arcane Roots hebben hun tijd genomen. Een dikke vier jaar na debuut Blood & Chemistry is hun nieuwe album uitgekomen. Met twee delen melodische rock, één deel prog-invloeden en een snufje mathrock neemt de muziek van de band een apart plekje in het muzieklandschap in. Arcane Roots zet op Melancholia Hymns niet meer volledig in op hun chaotische gitaarriffs. Dynamiek en sfeer zijn hier de twee kernwoorden. Kan het uitgebreide nieuwe geluid het ogenschijnlijke gebrek aan energieke gitaarsalvo’s opvangen?
Al vanaf de eerste minuut van Melancholia Hymns wordt het duidelijk dat Arcane Roots een hele andere band is geworden. Een kitsch jaren 80-synthesizer, gelaagde vocalen met een karakteristiek galmpje en cryptische teksten. Net als de luisteraar zich begint af te vragen waar die adembenemende gitaarriffs gebleven zijn, gaat Matter los. Donderende drums en vliegensvlug gitaarwerk stellen de fans van het hardere werk meteen gerust. Echt losbreken doet de song echter niet: de gitaarpartijen zijn duidelijk met chirurgische precisie op de plaat vastgelegd. Arcane Roots’ tweede album klinkt daardoor onmogelijk strak, maar laat geen ruimte voor de chaotische energie van vorig werk.
Toch heeft de heavy kant niet direct de overhand op Melancholia Hymns. Naast de zwaardere nummers biedt de plaat ook een aantal radiovriendelijkere rocksongs, waarin de nadruk wat meer op de melodie en de heerlijk dikke synthesizers ligt. Single Indigo is een redelijk succesvolle mix tussen meeslepende synths en grootse gitaren, maar verliest het randje dat Arcane Roots speciaal maakt soms nét uit het oog. Zonder indrukwekkend gitaarwerk en live-achtige energie blijkt de band ineens wat gewoontjes. De muziek klinkt dan nog het meest als een spacende versie van Muse, maar dan zonder de gestoorde over-the-top-momenten en Matt Bellamy’s stemacrobatiek. Helaas is dat niet de meest onderscheidende sound om te hebben.
Gelukkig weet Arcane Roots vaker wel dan niet hun eigen stukje land te verdedigen. Op een paar wonderbaarlijke momenten lijken ze zelfs de twee sounds op deze plaat met elkaar te kunnen combineren. Curtains begint met een kalme vibe, maar verliest in de loop van vier minuten steeds verder de controle. Het terughoudende en berekenende – dat op de eerste helft van Melancholia Hymns wel eens zorgt voor een koel en afstandelijk geluid – verzandt nu in pure razernij. Dat is uiteindelijk wanneer deze band op zijn sterkst is: als ze stoppen met hun wedstrijdje wie de ingewikkeldste riff kan verzinnen en in plaats daarvan de natuurlijke loop van het nummer volgen.
Melancholia Hymns klinkt als een klok en is een redelijk onderhoudend album. Ondanks de ietwat wisselvallige melodischere nummers en de onnodig uitgesmeerde interludes, blijft de plaat toch boeien. Er liggen wel nog genoeg leermomenten voor Arcane Roots om mee te nemen naar een nieuw album. Ingewikkelder is niet altijd beter, vooral niet als je daarmee de basis van een goed nummer uit het oog verliest. Je plaat kan nog zo goed klinken, als de songs het herinneren niet waard zijn, heb je er bar weinig aan. De grootste taak voor Arcane Roots ligt er dan ook in om iets meer inhoudelijks te creëren om te verpakken in hun vuurspuwende gitaren en sfeervolle synths.
