Asking Alexandria – Asking Alexandria

Waardering

5

Niemand zou het de fans van rockband Asking Alexandria kwalijk nemen als ze een beetje in de war zijn. Twee jaar geleden vertrok frontman Danny Worsnop nog ‘definitief’ in verband met creatieve verschillen. Een jaar met een hardrockband en een solo-countryplaat later is hij gewoon weer terug bij zijn oude vrienden. Sterker nog, als we hem op zijn woord moeten geloven is de nieuwe plaat baanbrekend voor de band, én voor de rockwereld in zijn geheel. Asking Alexandria klinkt op hun gelijknamige vijfde album toegankelijker en gelikter dan ooit, maar is dat ook genoeg om de wereld te veroveren?

Als Asking Alexandria íets op zijn grondvesten doet schudden, dan komt dat waarschijnlijk omdat de productie flink luidruchtig is, op de goede manier. De drums denderen door je kamer en de diepe gitaren vullen je subwoofer. Frontman Worsnop laat het geschreeuw dat zijn eerdere werk kenmerkte bijna volledig achterwege en zet zijn beste rockstem op. Gelukkig is die door zijn grote bereik en sterke uithalen helemaal niet vervelend om naar te luisteren. Daarbij krijgt de muziek nog accentjes mee van een mysterieuze synthesizer hier en een dramatische piano daar. Het vernieuwend noemen is te veel eer – sinds 2010 zit deze set instrumenten in de gereedschapskist van zowat iedere ex-metalcoreband – maar de sound is in ieder geval wel goed uitgevoerd.

Ook het gros van de muziek zelf roept niet op tot een sterke mening. Zowat ieder nummer op Asking Alexandria volgt ongeveer hetzelfde beproefde patroon. De track begint met een filmisch stukje synthesizer of een hevige gitaarriff, gevolgd door een ingehouden couplet. Daarna blijft de band een maat of twee bíjna stil, om daarna met gestrekt been het refrein in te springen. Vermoedelijk doet de band dat om spanning op te bouwen, maar na de zesde keer is het niet bijzonder effectief meer. Herhaal dit rondje twee of drie keer, voeg dan een bridge toe met een extra lange aanloop naar een laatste refrein. Schrijf afwisselend wat clichématige teksten over je gekwelde geest én je superioriteit ten opzichte van de rest van de wereld, dan ben je al een heel eind.

Dat Asking Alexandria voor een groot deel voorspelbaar is, is teleurstellend maar niet onoverkomelijk. Het zijn de ‘innovatieve’ momenten die onvergeeflijk zijn. Single Where Did It Go? is een soort disstrack, als disstracks geen enkele vorm van flow, zelfspot of woordkunst zouden hebben. Wat overblijft is onuitstaanbaar arrogant gezeur over gouden platen, plagiaatbeschuldigingen aan het adres van zo ongeveer de hele rockscene en – ironisch genoeg – allerlei verwijzingen naar de ‘uniekheid’ van Worsnop’s eigen muziek. Wie denkt dat dat overdreven is, kan het beste even de volledige tekst van het nummer doornemen – als je tegen plaatsvervangende schaamte kunt tenminste. Voor Empire werd échte rapper Bingx ingevlogen, maar het blijft een mysterie waarom: zijn raps zelf zijn best prima, maar passen niet bij de muziek en zitten ongemakkelijk ingeklemd tussen een paar mierzoete refreinen.

‘Where did it go/Where did it go so wrong?’. Frontman Worsnop had geen passendere vraag kunnen kermen op het dieptepunt van zijn nieuwe album. De goed geproduceerde sound redt wat het redden kan, de formulematige nummers en clichéteksten vallen ook te overzien. De doodsteek voor Asking Alexandria is dat de band een klein aantal schandalig slechte nummers aflevert en alleen maar matige dertien-in-een-dozijn-tracks heeft om daar tegenover te zetten. Zo wordt een album dat een ruime zes had kunnen opleveren, zomaar het rijk der onvoldoendes in geschopt. Om in de clichés waar de band zo van houdt te spreken: hoogmoed komt voor de val.