Awolnation – Here Come The Runts

Waardering

6

Of je het album Here Come The Ruts nog wel onder het genre elektrische-rock mag scharen is bijna een vraag. De plaat bevat wat meer rockballads en dat gaat de Amerikanen goed af. Over de opening had echter beter nagedacht kunnen worden. De titelsong spreekt op bijna geen enkele manier aan. Het openingsnummer pakt je pas na een minuut, maar dat aanstekelijke deuntje wordt na nog geen 20 seconden ook direct weer weggedraaid. Doordat er bijna geen zang in het nummer zit weet je niet wat je kunt verwachten en lijkt het maar weinig samenhang te hebben.

Waar het album Run (2015) nog melodieën had waar je je als luisteraar aan kon binden, lijkt de track Here Come The Runts een opeenvolging van -weliswaar- rockgeluid met weinig logica. Gelukkig wordt het later op het album beter.

De tweede track van het album, Passion, heeft wat meer zang waar je je als luisteraar op kunt focussen. Dit nummer heeft echte rock in het  refrein en dat klinkt behoorlijk goed. Door de snelheidswisseling en ook door het verschil tussen echte rock en meer rock-ballad coupletten trekt dit nummer meer de aandacht in plaats van dat het saaie achtergrondmuziek wordt, wat verderop het album nog wel eens het geval gaat zijn.

Wat super goed gedaan is, is de overgang van Passion naar Sound Witness System, deze hoor je namelijk niet. Dat zorgt voor een aangename verrassing. Het tweede nummer begint met hetzelfde drumdeuntje en galmende geluid. Echter is Sound Witness System niet een heel lekker nummer omdat er gesproken lyrics in zit, dat moet je ding zijn. Verderop in het nummer wordt dit gelukkig beter.

De eerder uitgebrachte single Handyman is een van de eerste nummers op de plaat die veel minder ruig is. Dit nummer is dan ook het perfecte voorbeeld van wat Awolnation ook kan en hoe super fijn dat klinkt; misschien nog wel beter dan die ruige rock die ze vaker maken.

Niet dat Jealous Buffoon in het straatje van Handyman te plaatsen valt, maar ook dit is niet die keiharde rock zoals we die eerder hoorden in bijvoorbeeld de titelsong. Met een rockdeuntje maar hoge zang en een funky orgel op de achtergrond is Jealous Buffoon een van de favorieten van dit album. Opvolger Seven Sticks of Dynamite sluit hier mooi op aan. Ook dit nummer is veel rustiger dan de openingstrack.

Het zou niet gek zijn als de Amerikanen zich volledig op rustige ballads zouden storten. Nummers als Passion en Handyman vallen immers het beste in het gehoor. Jammer van de verschrikkelijk gekozen openingstrack. Deze weerspiegelt op geen enkele manier de rest van het album en ligt ook veel minder lekker in het gehoor dan de volgende rustigere rockballads. Met de ballads laten ze zien dat ze het wel degelijk kunnen. Toch een matig zesje vanwege de slechte opening en de kwalitatief niet super goede muziek. Op den duur gaat Awolnation toch vervelen, het pakt je nét niet goed genoeg om het lekker te blijven vinden.