Beck – Colors

Beck

Waardering

7

8

Het vorige album van Beck, Morning Phase uit 2014, won de Grammy Award in Amerika voor Best Rock Album. Daar gingen heel wat wenkbrauwen bij omhoog, aangezien Morning Phase – buiten het feit dat het een goed album was – toch vooral werd gedomineerd door akoestische gitaren en strijkers, en er geen overstuurde gitaar te bekennen was. Die zijn op Colors weliswaar regelmatig terug,  maar laten we ondanks dat hopen dat Beck die eer met zijn nieuwste release niet weer ten deel valt, want dan heeft de awardcommissie (alweer) zitten slapen. Het twaalfde studioalbum – het oorspronkelijk alleen op cassette uitgebrachte Golden Feelings laten we even buiten beschouwing –  is namelijk toch vooral een popplaat geworden.

De akoestische gitaren en strijkarrangementen van Morning Phase zijn voor het grootste gedeelte in de kast gebleven. Daarvoor in de plaats krijgen we een zware poppy ritmische basis voorgeschoteld, aangekleed met drumloops, percussie, en een enorme diversiteit aan elektrische gitaren, zangkoortjes en toetsengeluiden. Soms is het wel erg overdadig allemaal en krijg je de indruk dat Beck en producer Greg Kurstin – die met zijn tweeën alles hebben ingespeeld – het wel érg naar hun zin hebben gehad in de studio. Dat is naast een kracht direct ook een valkuil. Aan de ene kant werken al die gitaarriffjes, toetsenriedeltjes, koortjes en andere geluidjes aanstekelijk, maar aan de andere kant is het af en toe wel ongelooflijk vol. Bij tijd en wijle wordt het bijna een gevecht tussen alle elementen om de aandacht van de luisteraar. Maar: het goede nieuws van dit album is dat het met de melodieën en composities meestal wel goed zit en de zang het weet te winnen van alles wat er verder  gaande is. Daardoor wordt het al met al een heel vrolijk luisterfeest en dat is overduidelijk de bedoeling geweest.

Zoek dan ook vooral niet te lang naar diepzinnige of spitsvondige teksten. De boodschap van het album zit verstopt in het nummer Square One. Het verklaart eigenlijk het gebrek aan niveau van de andere teksten en tilt zich tegelijkertijd tekstueel uit boven de soms tenenkrommende middelmaat van refreinen als ‘I want, I want you, I want you’ (Fix Me) of Just wanna stay up all night with you/There’s nothing that I wouldn’t rather do’ (Up all Night). In Square One raadt Beck ons aan om vooral niet te hoge verwachtingen te hebben: ’You’ll be fine if you try to keep your eyes on the consolation prize/When you lower your expectations’

Neem het advies voor wat betreft de teksten zéker ter harte, maar laat je niet foppen: Colors is namelijk een album dat volledig slaagt in zijn opzet. Colors is vrolijke verstrooiing. In zijn sterkste  momenten (Seventh Heaven, Dear Life) zelf nog iets meer dan dat. Maar over het geheel genomen is het muziek die je na beluistering gewoon nog een keer wilt opzetten omdat je er zo’n lekker gevoel van krijgt: Pop! Een prima troostprijs.