Bob Dylan – Fallen Angels

Waardering

8

8

7

Stilzitten is een woord waar Bob Dylan zich misschien niet direct in herkent. De folklegende, inmiddels 74 jaar, treedt nog regelmatig op en nu is daar alweer zijn 37e album: Fallen Angels. Geen nieuw werk, wel mooie covers van twaalf American Songbook-klassiekers die hij zelf heeft uitgekozen; een ode aan Frank Sinatra.

Het is misschien niet het meest voor de hand liggende genre voor Bob Dylan om te coveren: Amerikaanse jazz en lichte muziek uit de 20e eeuw, maar heel verrassend is het allemaal niet. De folkzanger zette de trend al op de voorganger van dit album, Shadows in The Night, dat in 2015 verscheen. Dylan blaast op Fallen Angels nieuw leven in de nummers van onder andere Johnny Mercer, Harold Arlen en Sammy Cahn. Namen die je misschien in de eerste instantie niet herkent, maar in het American-Songbook genre bekend staan als belangrijke componisten. Nummers die pas écht bekend werden toen Frank Sinatra ze eigen maakte. En nu is het de beurt aan Bob Dylan.

Hij kan tijdens optredens nogal vaag uit de hoek komen en misschien niet al je verwachtingen waar maken, maar op cd klinkt hij nog meer dan prima. Dylan lijkt wel gemaakt te zijn voor dit genre: op opener Young at Heart horen we hoe zijn stem feilloos meedeint op de rustige, simpele melodie. Zijn stem klinkt haast nostalgisch en kraakt op iedere noot, maar hij haalt die noten wél. Je hoort bijna hoe ontelbaar veel sigaretten de man in zijn leven gerookt heeft en hoe alle optredens zijn stem gevormd hebben naar hoe die nu klinkt, maar met dit genre zit hem dat niet in de weg.

Het nummer Skylark heeft een hele fijne blues gitaarlijn en een mooie begeleidende vioolpartij. De achtergrondband heeft op de rest van het album goed werk afgeleverd: de balans tussen Dylan’s stem en de instrumenten is goed afgestemd en de combinatie van de twee is erg rustgevend. In sommige nummers mochten de instrumenten wel wat meer op de voorgrond te horen zijn, het geheel lijkt soms erg op elkaar en een wat meer uptempo nummer met luide blazers zou op het album niet misstaan, That Old Black Magic komt nog het meeste in de buurt. Het nummer Melancholy Mood klinkt echt precies zoals de titel doet vermoeden: melancholisch. Het is erg mooi en kent iets meer diepgang dan de rest van de simpele ‘standards’ op het album.

Met dit album op de achtergrond waan je je in een rokerige jaren ’20- kroeg en kan je maar geen genoeg krijgen van die oude man met die fantastische jazzband op de achtergrond. Je moet er maar van houden, dit genre, maar Dylan heeft het goed aangepakt op Fallen Angels. Als Dylan voortaan alleen maar zulke muziek wil maken, kunnen we daar best vrede mee hebben.