Dopamine, een chemisch goedje in je hersenen dat je geluksgevoel bepaalt. Daarnaast ook de titel van het debuutalbum van de Amerikaanse indie-artiest BØRNS, een soort gepolijste versie van MGMT. Dopamine is een vrolijke plaat vol met dromerige, soms voorspelbare indie popnummers, maar echt gelukkige momenten ervaren we maar zelden als we naar het album luisteren.
Precies een jaar geleden kwam de debuut single van de 23-jarige BØRNS uit: 10.000 Emerald Pools. Deze zomer is die plat gedraaid bij 3FM en met dit nummer opent Dopamine dan ook. Garrett Borns, de echte naam van BØRNS, komt oorspronkelijk uit Michigan en schreef het nummer tijdens een vakantie in Los Angeles. Dat is ook wel te horen aan de tropisch klinkende gitaarakkoordjes en relaxte sfeer in het nummer. Met een liefelijke tekst en nog het meest opvallende: de ultra-vrouwelijke stem van de zanger, die noten haalt waar menig vrouwelijk zangeres U tegen zegt, begint het album veelbelovend. Al snel komt het nummer Electric Love voorbij, de tweede single van het album. Waar 10.000 Emerald Pools iets nieuws en verfrissends heeft, blijft Electric Love steken bij een gitaarriff die geleend lijkt te zijn. Gelukkig maken de aparte vocals van BØRNS veel goed.
American Money is zo ongeveer het enige nummer op het album dat iets serieuzer van toon is. Met een catchy refrein en meeslepende beat, is ook dit één van de sterkere tracks op het album, vooral omdat het zo opvalt tussen alle andere vrolijke en nogal voorspelbare deuntjes. Op derde single The Emotion valt op dat BØRNS nogal een gevoelige jongen is. ‘The emotion inside of me, out of me. The emotion’s building up inside of me,’ zingt hij een beetje verloren. Dat verloren gevoel krijgen wij ook als we naar de rest van de nummers op Dopamine luisteren.
The Emotion is het laatste nummer waar we onze aandacht bij kunnen houden. Wat erna volgt is een slechte versie van de eerste helft van het album, daarnaast gaat de vaart eruit. Pas bij één van de laatste nummer, Dopamine, voelen we weer iets. Al is het zwak. Het een-na-laatste nummer Overnight Sensation is volgens BØRNS geïnspireerd op een spread die hij zag in de Playboy. ‘Ik zag een foto van een vrouw die op een bank lag, terwijl het daglicht door de gordijnen sijpelde.’ Het is maar dat hij het zo poëtisch beschrijft, anders hadden we het bijna niet geloofd. Tekstueel is BØRNS namelijk nogal onschuldig en liefelijk in zijn doen.
Al met al is Dopamine het beste te vergelijken met een zak snoep: in het begin geniet je met volle teugen van de zoetigheid, maar hoe meer je ervan eet, hoe misselijker je wordt. BØRNS kent een zeer sterk begin en een paar nummers die zeker de moeite waard zijn om te beluisteren. De rest kun je maar beter overslaan.
