Bush – Black And White Rainbows

Waardering

6

7

Vernoemd naar de West-Londense wijk Shepherd’s Bush, waar de band ooit is ontstaan, hebben de heren van de Britse grunge-rockband Bush hun zevende studio-album uitgebracht: Black And White Rainbows. Zoals we gewend zijn van deze groep, zijn er voldoende tegenstellingen te vinden op dit album.

Bush werd bekend in het begin van de jaren 90 met hun debuutalbum Sixteen Stone (1994) en de opvolger Razorblade Suitcase (1996). Op deze albums was goed te horen dat ze beïnvloed werden door Nirvana en Soundgarden. In 2002 besloten de jongens vanwege de tegenvallende verkoopcijfers te stoppen met de band, om vervolgens in 2010 weer de gitaren op te pakken, al dan niet in een iets gewijzigde samenstelling. Sindsdien hebben ze twee albums uitgebracht: The Sea Of Memories (2011) en Man On The Run (2014) en daar kwam afgelopen vrijdag Black And White Rainbows bij.

Black And White Rainbows is een album met maar liefst 15 nummers waar je bijna een uur lang plezier van zou kunnen hebben. Er is alleen één probleem: Niet alle nummers zijn per se goed te noemen. Muzikaal gezien hadden ze er beter voor kunnen kiezen om een paar tracks wat meer aandacht te geven en een album uit te brengen met 11 of 12 nummers. Uiteraard staan er goede tracks op de plaat, maar op de een of andere manier kunnen de mannen van Bush niet overtuigen zoals ze dat in de 90’s konden. Dit heeft ook te maken met de manier waarop deze plaat is geproduceerd: er is geen enkel rauw randje te vinden op het album. Alles is gepolijst, waardoor de grunge-sound totaal verdwenen is. Dit was juist het geluid waar bands als Bush het in de jaren 90 van moesten hebben.

Voor het uitbrengen van deze plaat zijn er twee singles uitgebracht die enigszins passen bij het muzikale repertoire wat we van Bush kennen. Mad Love werd als eerste single uitgebracht. Een leuke, maar niet al te overtuigende single, vooral vanwege de vele herhalingen. The Beat Of Your Heart werd een week voor het uitbrengen van de plaat als tweede single uitgebracht. In deze track is meer de band Bush te horen zoals ze klonken in de 90’s: meer tempo en goede harmonieën zorgen ervoor dat dit nummer wat verrassender is. Er is echter één nummer dat echt verrast op deze plaat: People At War. Zanger Gavin Rossdale zag de beelden van vluchtelingen die gedwongen werden om hun huizen te verlaten, met als dieptepunt de foto van Aylan Kurdi, de jongen die dood werd gevonden op het strand. Als vader van vier kinderen kon hij de crisis niet negeren, waarop hij besloot om dit nummer te schrijven.

Wat opvalt aan deze plaat is dat er een aantal nummers zijn die beter geschrapt hadden kunnen worden, zoals Toma Mi Corazon. Dit nummer hadden ze ook gewoon Engels kunnen houden. Het betekent namelijk letterlijk “Take My Heart”. Peace-S is een nummer van hetzelfde kaliber. De gitaarrif met de ghost-notes is nogal storend en het refrein waarin de titel wordt gespeld is nogal inspiratieloos. De tijd die in deze nummers gestoken is, hadden ze beter kunnen gebruiken om andere nummers te verbeteren.

Black And White Rainbows is een plaat waar goede en minder goede tracks op staan. Bush weet niet echt te overtuigen, maar laat met dit album nog wel weten dat ze goede muziek kunnen maken. Er zijn nog geen tourdata bekend voor Europa, maar het zou zomaar kunnen zijn dat ze op verschillende festivals te zien zijn. Laten we dan maar hopen dat ze ook wat oud werk laten horen voor de echte Bush fans.