In 2011 nam Car Seat Headrest het album Twin Fantasy op. Compleet in eigen beheer, met spullen die met ducttape aan elkaar hingen en een piepend en krakend eindresultaat. Na de successen van de laatste jaren is de portemonnee goed genoeg gevuld om het nog eens te proberen. Lukt het de band om nu wel het onderste uit de kan te halen?
Jarenlang verkeerde Car Seat Headrest in de marges van de muzieksector. Als cultband geliefd op muziekwebsite Bandcamp bij een trouw clubje volgers, maar door beperkte middelen eigenlijk nooit in staat om de grote ambities waar te maken. Tot het in 2016 met het album Teens Of Denial plots lovende recensies regende. Het succes en de aandacht namen opeens flink toe. Het geeft Car Seat Headrest zowel materieel als financieel ruimte om Twin Fantasy op te poetsen.
Het is niet voor het eerst dat Will Toledo – de godfather van Car Seat Headrest – besluit oude muziek bij te punten en opnieuw uit te brengen. Het in 2015 verschenen Teens Of Style bestond al uit herbewerkingen van tracks die Toledo eerder alleen via Bandcamp had uitgebracht. Het was het eerste album dat onder een professioneel label (Matador Records) was uitgebracht en het startpunt van een gestage klim naar de alternatieve muziektop. Toledo gelooft in zijn muziek en nu anderen dat ook doen, geeft hij zichzelf de kans om nog meer uit zijn talent te halen.
Hoewel Twin Fantasy uit slechts tien tracks bestaat, kent het album toch een behoorlijke speelduur van een kleine tachtig minuten. Met respectievelijk dertien en zestien minuten zijn vooral Beach Life-In-Death en Famous Prophets (Stars) hier debet aan. Het laat zien dat Car Seat Headrest vooral van zichzelf wil uitgaan en niet te veel wil kijken naar de heersende muzieknormen. En waarom zouden ze ook? Door de muzikale inventiviteit, tempowisselingen en geestige tekstvondsten krijgt de luisteraar toch wel wat hij wil. De tijd vliegt op beide tracks voorbij. Met name het meesterlijke Beach Life-In-Death is het neusje van de Twin Fantasy-zalm.
Op het energieke Bodys neigt de sound van de band enigszins naar The Strokes, iets dat Car Seat Headrest prima kan hebben. De rusteloosheid is dan al langer ingetreden, want voorganger Nervous Young Inhumans is ondanks het kabbelende einde minstens zo explosief. Er is duidelijk veel aandacht aan de perfecte productie besteed. In een enkel geval iets teveel zelfs. Nummers als My Boy (Twin Fantasy) en Sober To Death klinken kristalhelder, maar daarmee wordt het rammelige effect dat de versies uit 2011 zoveel charme gaf zonder pardon tenietgedaan. Liefhebbers van het eerste uur zullen dat Car Seat Headrest ongetwijfeld niet in dank afnemen.
‘Give me Frank Ocean’s voice and James Brown’s stage presence’, zingt Toledo in Cute Thing. Dat zouden we allemaal wel willen, maar in het geval van Toledo is die wens behoorlijk overbodig. Met Car Seat Headrest weet de muzikant ook op Twin Fantasy de juiste snaar te raken. Van veel albumremakes blijft het gissen naar de toegevoegde waarde, maar met Twin Fantasy weet Car Seat Headrest wél die extra diepgang te leveren. Met goed gereedschap krijgt Twin Fantasy de behandeling die het verdient.
