Charlie Puth – Voicenotes

Waardering

6

Charlie Puth heeft het heft in eigen handen genomen op zijn tweede album Voicenotes. En dat was ook hard nodig. Hoewel zijn carrière nog goed begon met hit See You Again, ging het op zijn debuutalbum One Track Mind compleet mis. Onder de druk van het onverwachte succes moest er snel een plaat uitgeperst worden. Het resulteerde in een gehaaste en zielloze collectie liedjes. Volgens Puth had hij te weinig controle over zijn eigen muziek. Het moest dit keer dus helemaal anders en nu is het Puth zelf die schrijft, produceert en de regie in handen heeft.

Hoewel hij met Attention heeft bewezen een wereldhit te kunnen leveren, rijst de vraag of Puth genoeg in huis heeft om een heel album lang interessant te blijven. Wellicht heeft hij daarom een blik aan gastartiesten opengetrokken om hem op Voicenotes bij te staan. Dit zorgt in ieder geval voor een welkome variatie. Zo mag Kehlani een bijdrage leveren op hitje Done For Me, zorgen Boyz II Men voor een geslaagde 90’s revival op het overtuigende If You Leave Me Now en wordt zelfs icoon James Taylor ingezet om mee te doen op Change, een lied dat oproept tot meer verdraagzaamheid en behoort tot de betere nummers op het album.

Voicenotes is echter op Change na geen diepzinnig album. Op bijna alle nummers staan zijn perikelen en avontuurtjes met de dames centraal. Puth doet bijna overdreven zijn best om van zijn brave imago af te komen. Zo zingt de ‘bescheiden’ zanger op het zomerse LA Girls: ‘There was Nikki, Nicole, Tiffany and Heather/But there is only room for you in my world.’ Het maakt duidelijk dat we de zanger nu als  womanizer mogen zien. Op Empty Cups ontpopt Puth zich zelfs als een ware gladjanus. ‘You wanna go upstairs but you don’t want to sleep / Your boyfriend’s no competition / Turn of your phone and blame it on your battery’, kreunt de badboy met zijn herkenbare zoete falsetstem.

Eerlijk is eerlijk, Puth blijkt over meer talent en creativiteit te beschikken dan vooraf gedacht. Voicenotes is zeker een stap voorwaarts in vergelijking met zijn debuutplaat. Puth heeft dit keer een duidelijke keuze gemaakt voor de popmuziek en dit pakt beter uit dan de vage mengelmoes van stijlen die op zijn eerste album voor een debacle zorgden. Voicenotes biedt daarnaast genoeg afwisseling en een goede variëteit aan popnummers. Muzikaal gezien zitten de songs interessant in elkaar. Het is duidelijk dat Puth veel aandacht heeft besteed aan de verschillende lagen waaruit een nummer kan bestaan, maar nergens slaat hij door in zijn productie. De songs zijn wat dat betreft goed in balans. Daarnaast beschikken veel liedjes over een pakkend refrein en de nodige hitpotentie. Ook blijft Puth vocaal interessant genoeg om een dikke veertig minuten naar te luisteren.

Voicenotes is daarentegen zeker geen meesterwerk. Liedjes als BOY, Somebody Told Me en Patient voegen op geen enkel vlak iets toe. Veel nummers op het album schreeuwen te hard ‘neem me serieus!’ en dit werkt averechts. Tekstueel gezien brengt het album te weinig verdieping en zijn de thema’s misschien alleen interessant als je in dezelfde levensfase als Puth zit. De zanger doet een wanhopige poging tot iets diepgaands op afsluiter Through It All, waar hij duidelijk maakt dat hij alles al heeft meegemaakt en alles op zijn eigen manier heeft kunnen doen. Gezien de leeftijd van Puth is het moeilijk te geloven. Hij slaat hier de plank echt volledig mis. Voor Puth is het te hopen dat hij over 25 jaar nog muziek maakt. Dikke kans dat een nummer als Through It All dan wel overkomt.