Conor Oberst – Salutations

Waardering

6

Conor Oberst, dat is toch de posterboy uit de indiescene? Jup, dat klopt volledig. Oberst, wonderkind en alleskunner heeft na het vorig jaar in oktober verschenen Ruminations alweer een nieuwe worp klaar. Maar waar die plaat vooral een ‘verwerkplaat’ was; een somber, ontdaan van alle franjes meesterwerkje (die elke indieliefhebber nu meteen moet aanschaffen), is zijn nieuwste, Salutations, een herziening van die vorige. De tien pareltjes werden in de blender gegooid waarna Oberst een bandje bij elkaar sprokkelde en vulde deze tien tracks nog aan met zeven andere nummers. De grote vraag is nu… Was dit wel nodig?

Het zat Conor Oberst de jaren niet bepaald mee. Na het stop zetten van het nog steeds onderschatte Bright Eyes (Graag een reunië aub) viel de beste man in een diep dal. Nadat hij (onterecht) werd aangeklaagd door een fan die hem beschuldigde van verkrachting, moest hij daarna een cyste in zijn hersenen overwinnen. Tot overmaat van ramp verloor hij ook nog eens onverwacht zijn broer, men zou voor minder… Gelukkig voor ons wist Oberst uit al die ellende wel een klein meesterwerkje te trekken. Ik hield tijdens het luisteren van Salutations voorganger Ruminations dicht bij de hand waarbij ik mij er op betrapte dat er bij die laatste steeds vaker terug op repeat werd gedrukt. Zo had hij Gossamer Thin & vooral het prachtig ontroerende You all loved him once beter gelaten voor wat het was. De gestripte versies laten veel beter de rauwe wanhoop en weemoed die Oberst zo bezield bezingt overkomen. Alleen bij Till St. Dymphna kicks us out en Tachycardia hebben we het idee dat ze kunnen competeren met hun originele voorgangers, maar ook hier tillen ze het album niet naar een hoger niveau.

Voor Ruminations trok Oberst zich samen met zijn vrouw terug naar Omaha, Nebraska, zijn geboorteplaats. Daar verwerkte hij in alle stilte zijn pijn en versloeg hij zijn demonen. De reden waarom hij die demonen terugstopt in een nieuw jasje is ons een raadsel en allesbehalve een pluspunt. Interessanter zijn dan ook de nieuwe tracks op Salutations. Zo is Empty hotel by the sea een fijn staaltje country waarin Oberst zijn harmonica prachtig laat schitteren. Ook Too late to fixate is de moeite waard, met een weemoedige Oberst op zijn best.

‘You all loved him once / An uncommon love at that / What you saw as a pedestal / Was his elevated path’ zingt Oberst op You all loved him once. Waardoor hij ons meteen weer laat herinneren waarom hij oa door Rolling Stone tot een van de beste songwriters ooit wordt gerekend. Met Salutations bewijst hij dat zeker weer… alleen hadden we liever even gewacht op echt nieuw materiaal, waarin hij ons weer meeneemt naar zijn donkerste gedachten. En haal dan meteen die Bright Eyes reunië van stal, lieve Conor!