‘After all this bitterness/caramel’: deze frase in het liedje Caramel omschrijft Corinne Bailey Rae’s nieuwe album The Heart Speaks in Whispers misschien nog wel het beste. Hoewel Rae’s vorige album relatief kort na de dood van haar echtgenoot uitkwam en wat minder opgewekt klonk, is dit nieuwe album zo zoet als caramel.
Het album ademt verliefdheid, wat wellicht niet zo verrassend is gezien het feit dat ze bijna alle liedjes heeft geproduceerd met voormalige goede vriend en inmiddels echtgenoot Stephen Brown. Luister ter illustratie naar Horse Print Dress, waarin ze zingt: ‘I wear my horse print dress/And though my hair’s still wet/You kiss me on my neck’. Het is allemaal erg bescheiden en het hint nooit echt naar seks. Het gaat over dansen, ijsjes, handjes vasthouden en kusjes geven. En een jurk met paarden erop, dus.
Maar wat Corinne Bailey Rae doet, is niet alleen dromerig of naïef idealistisch. De originaliteit van de composities en de wijsheid van de teksten wijzen erop dat we hier te maken hebben met een vrouw en geen meisje. Wat sowieso opvalt aan de artiest Corinne Bailey Rae is de charmante vrouwelijkheid die immer om haar heen hangt. Kijk ter illustratie naar haar clips: altijd mooi, nooit ordinair, nooit seksueel suggestief. In dat opzicht zijn er wel enkele parallellen te trekken met die andere talentvolle Britse zangeres, Lianne la Havas.
Walk On is één van de beste liedjes op het album en het is dan ook verbazingwekkend dat het door recensenten nauwelijks wordt genoemd en dat het op Spotify ongeveer even vaak beluisterd is als het vervelend slome nummer Night (dat helaas achter Walk On prijkt en je dus zal dwingen om het album op shuffle te zetten, zodat je niet telkens ruw uit een erg aangename luisterervaring wakker wordt geschud). In het liedje zitten gospelelementen, maar dan gecombineerd met strijkers en een erg fijne djembé. Het juiste woord is ‘broeierig’: het voelt aan als een te warme zomeravond met verkoelende buien op komst. De lichtheid van die buien wordt verzorgd door de strijk- en slaginstrumenten. En rond de drie minuten breken ze open.
Een ander hoogtepunt is The Skies Will Break dat met een dance-achtig geluid opbouwt naar wat je denkt dat een intens refrein gaat worden, maar dan tot twee keer toe gas terugneemt en pas bij de derde keer voluit gaat. Horse Print Dress is met zijn (syncopische) ritme het enige funky liedje op het album – het is toch vooral soul wat de klok slaat – en dat is toch verrassend voor iemand die Prince ziet als een grote inspiratiebron. Tenslotte is Do You Ever Think of Me een aanrader als je van klassieke soul houdt.
In conclusie is dit het beste album van Corinne Bailey Rae tot nu toe, diepzinniger dan het album waarmee ze doorbrak en met een duidelijker idee dan The Sea. Met zijn vele ballades en klassieke soulgeluid blijft het soms wel wat braaf. Wat dat betreft valt er alleen maar te hopen dat er in de toekomst nog ooit een album verschijnt dat de opgewektheid van het eerste album combineert met het donkere randje van The Sea en de volwassenheid van The Heart Speaks in Whispers.
