Uit het niets was daar de single Sugah Daddy, zou er dan eindelijk een plaat van D’Angelo uitkomen? Dit jaar nog? Tot afgelopen weekend moesten we het doen met geruchten. Het antwoord bleek afgelopen maandag, toen Black Messiah het levenslicht zag.
We kunnen eerlijk tegen elkaar zijn, een uitspraak als ‘het heeft even geduurd..’ is in dit geval een flinke understatement. Veertien (!) jaar heeft het gekost om Black Messiah op de wereld te helpen. Een plaat die geen jaar, maand of dag later uit had moeten komen. Niet alleen Nederland heeft de afgelopen maanden meegemaakt wat hedendaags racisme inhoudt, Amerika zit er nog middenin. Met de door politie gepleegde moorden op Michael Brown, Eric Garner en vele andere Afro-Amerikanen was de maat vol bij D’Angelo, hij belde zijn managers met maar één boodschap: Dit album moest er nú komen.
Hoewel subtiliteit D’Angelo niet onbekend is, valt hij met de openingsnummers Ain’t That Easy en 1000 Deaths gelijk met de deur in huis. Een lompe bas, drums die doen denken aan een mitrailleur en zo nu en dan een funky gitaarstukje tussendoor doet je geloven dat D’Angelo het weer helemaal te pakken heeft. Toch klinkt het alsof hij bij het eerste nummer nog niet alles uit de kast haalt. Het politiek gerangeerde The Charade is gelijk het beste nummer van de plaat. Blazers en een bijna psychedelische funk komen tevoorschijn terwijl kritische teksten als ‘All we wanted was a chance to talk/’Stead we only got outlined in chalk’ de uiterst catchy refreinen vullen. Hoewel analoog het toverwoord is op Black Messiah (volledig opgenomen op tape), klinkt het nergens verouderd. Tenzij je heel goed luistert naar het einde van Really Love, waar je zachtjes hoort dat een naald van het vinyl wordt gehaald en erop wordt gezet bij de track die erop volgt, Back To The Future (Part I). Alsof je als luisteraar figuurlijk wordt meegenomen naar de B-kant van de plaat.
Er is geen twijfel mogelijk dat de zanger ook met begeleidingsband The Vanguard (met een fantastische bijdragen van Pino Palladino op de basgitaar en drummer Questlove van The Roots) een stel enorm getalenteerd artiesten om zich heen heeft verzameld. Door deze onderlinge chemie weet hij precies weet wat hij aan het doen is, om de songs die r&b frisheid mee te geven. Toch bekruipt zich, gezien de enorme tijdsspanne, het bekende ‘Is dit het nou?’ gevoel. Ondanks de heerlijke George Clinton-achtige basloopjes, de gelikte koortjes en blazers trekt de plaat je nergens écht naar het puntje van je stoel. Ondanks een enorm sterke eerste kant weet de superster de magie en euforie daarvan niet mee te nemen naar de tweede kant van de plaat. Waar zowel qua teksten (In The Door: I told you once but twice/You wasn’t very nice) als muzikale variatie de nummers niet beter worden. Als een waar voorspel wordt je op de plaat warm gemaakt voor een alles ontknopende climax, die er uiteindelijk niet blijkt te komen. Hoewel de nummers verschillend klinken, komen ze in het geheel in een routine terecht waar alles toch te vaak hetzelfde klinkt.
Is het D’Angelo dan toch gelukt om na het enorm succes van Voodoo, veertien jaar later nog een klassieker uit de hoed te toveren? Wellicht. Of het de gedroomde opvolger zal worden van Voodoo zoals veel media het al noemen moet de tijd leren. Voor nu overtreft Black Messiah misschien muzikaal niet sommige platen van het afgelopen jaar, maar thematisch weet de plaat zich op het nippertje wel tot één van de meest spraakmakende platen van het afgelopen jaar te kronen.
