David Byrne – American Utopia

Waardering

5

De naam David Byrne is onlosmakelijk verbonden met de band The Talking Heads. Die band bestaat al jaren niet meer en American Utopia is alweer zijn tiende soloalbum. Het is zijn eerste solorelease in veertien jaar.

Byrne is geboren in Schotland, maar toen hij twee jaar was emigreerden zijn ouders eerst naar Canada en later naar de Verenigde Staten. Hij ventileert zijn mening veelvuldig in blogs en die gaan over van alles, van Trump en wapenregulering tot de rol van geld en de economie in de VS. Op deze plaat hoor je deze thema’s weer terugkomen.

Op 8 januari werd de single Everybody’s Coming To My House uitgebracht. En die keuze is volstrekt logisch, want dit nummer klinkt als een liedje van The Talking Heads in hun hoogtijdagen. Een opzwepende beat die je bijna dwingt te bewegen en de zang van Byrne, die balanceert tussen overstrekken en net binnen de lijntjes blijven zoals hij altijd zingt. Voor de niet-Byrne fans is dat soms tenenkrommend en maakt het zijn muziek niet altijd een pretje om te beluisteren. Wanneer je eenmaal door de eerste tonen heen bent, ademt het lied wel positiviteit en een mooie passage luidt: “We’re only tourists in this life / Only tourists but the view is nice.”

Albumopener I Dance Like This begint heel rustig met een piano en de zang van Byrne. Dan uit het niets barst een onheilspellende dreun los van het refrein, om weer te worden afgewisseld met de piano. Een soort kat en muis effect wat je bij je keel grijpt.

Dog’s Mind is een regelrechte aanklacht tegen President Trump. “The judge was all hungover / When the president took the stand / So he didn’t really notice / When things got out of hand.”

Negen van de tien tracks heeft Byrne samen geschreven met Brian Eno (bekend van onder meer zijn werk met U2), alleen het nummer Here heeft hij met Daniel Lopatin gecomponeerd. Dit is de afsluiter van de cd en ook het mooiste lied. Prachtig opgebouwd, ingetogen gezongen en met een mystieke sfeer en effecten.

Byrne is een druk baasje: hij houdt zich bezig met ballet, opera, choreografie, fotografie en ook nog muziek produceren voor andere artiesten en films. Daardoor ontstaat steeds meer het idee dat deze plaat een luchtig tussendoortje was, waar fans wel veertien jaar op hebben moeten wachten. Ook de duur van de productie laat te wensen over: slechts iets meer dan zevenendertig minuten aan muziek. Het enige dat er echt toe doet op dit album, zijn de teksten van Byrne. Ze zijn maatschappelijk verwant en getuigen van een betrokkenheid en bezorgdheid bij de zanger. Wat de muziek betreft is het te onsamenhangend en misschien zelfs wel overbodig.