Het gebeurt niet vaak dat een extreem genre bij het grote publiek aanslaat, de Amerikaanse band Deafheaven kreeg het in 2013 voor elkaar. Als van origine een black metal act hebben zij met hun vorige plaat Sunbather de omslag weten te maken naar de grote (hipster) massa.
Sommige bands weten net die juiste snaar te raken bij de luisteraar waardoor hij open komt te staan voor iets nieuws. De sound van Sunbather was misschien niet uniek, bands als Alcest of Ulver gingen hun immers al voor, maar met een opvallende roze cover en een frisse blik op black metal en shoegaze (oftewel blackgaze) kwam Deafheaven in 2013 al een heel eind. De bekende roze hoes heeft plaats gemaakt voor weemoed en laat ons gelijk zien wat er door frontman George Clarke heenging tijdens het de opnames van New Bermuda: ‘Where has my passion gone?’ Des te interessanter is dan de vraag of zij deze lijn van populariteit met New Bermuda weten door te zetten.
Waar Sunbather nog rustig met interludes naar de harde nummers toeging, is daar op New Bermuda geen sprake van. Enkel het geluid van kerkbellen waarschuwen ons voor het naderend onheil, de lawine aan geluid. Raak dan ook niet gelijk in paniek als je denkt aan black metal, want de heren van Deafheaven zijn immers geen geschminkte Scandinavische gasten met lang zwart haar. Desalniettemin, laten we voorop stellen dat black metal geen genre voor mietjes is. De harde riffs en extreem snelle drumpartijen zullen veel mensen op het eerste gehoor afschrikken, maar laat een eerste indruk of vooroordelen je niet gek maken. Hoewel vijf nummers, bijna allemaal tien minuten lang, als een lange zit kan worden gezien, vliegt de plaat zo voorbij. Van een enorme kracht weten ze over te gaan naar rust, een snelle gitaarriff wordt afgewisseld met een piano outro. Je moet het maar durven te doen in een genre dat gedomineerd wordt door traditie en puristen. Toch lijken ook de metal invloeden niet ver te zoeken, zo blijkt uit de solo’s op Brought To The Water en Luna. De teksten zijn door de grunts misschien lastig te verstaan, maar zijn zeker de moeite waard om goed naar te luisteren. Want frontman George Clarke lijkt op vele nummers een zeker talent voor het schrijven te hebben, bijvoorbeeld op slotnummer Gifts To The Earth: ‘I imagine the gracious, benevolent ritual of Death. Grave and porcelain, with baby blue lips and pale pink eyes, descending toward me’. Het wordt al snel duidelijk, New Bermuda is geen aaneenschakeling van powerriffs en cliché macho gedrag, maar een plaat waar ruimte is voor passie en gevoel.
Het moet voor de heren van Deafheaven niet gemakkelijk zijn geweest om de verwachtingen waar te maken na het enorme succes van Sunbather, maar met New Bermuda komen ze erg dicht in de buurt. Want ondanks de zware tekstuele thema’s, heftige drumpartijen of het intense gegrunt is, het ook een plaat die in spleten van de muur ook nog zonlicht toelaat. New Bermuda is een intense trip die ons ervan overtuigt dat, net zoals Sunbather, soms de mooiste dingen verscholen kunnen zitten in chaos.
