Death Cab For Cutie is volwassen aan het worden. De band viert dit jaar zijn zeventiende verjaardag en dat is te horen. Kintsugi is tot dusver het meest complete album van de Amerikanen. Zeker na een paar minder goed ontvangen platen, lijkt het niveau weer te stijgen. Met een goede afstemming tussen de uitbundige en ingetogen nummers, en vooral een hele sterke opening.
No Room in Frame kent een opbouw die de groep wel vaker heeft gebruikt. Net zoals bij hun klassiekers Transatlanticism en I Will Posses Your Heart wordt er begonnen met een basisakkoord, waar beetje bij beetje wat extra’s aan toegevoegd wordt, om vervolgens te eindigen met het geluid van de volledige band. Nadien komt direct de eerste single van het album: Black Sun. Het stemgeluid van Ben Gibbard heeft iets mysterieus en het grove gitaarspel maakt het nummer helemaal af. Voor Death Cab For Cutie-begrippen is het een hard nummer, maar de kwaliteit druipt er wel vanaf. Ook de tekst is van een hoog niveau. Sowieso lijken de sombere liedteksten een positieve impuls te hebben gekregen door de scheiding van Gibbard met Zoey Deschanel, die vlak na het uitkomen van het vorige album plaatsvond.
The Ghosts Of Beverly Drive komt een stuk vrolijker voor de dag, al wordt er in de tekst wel duidelijk gehint naar een niet te al te best lopende relatie. Little Wanderer heeft qua melodie een heel zoetsappig karakter, zeker in vergelijking met Black Sun, en dat botst een beetje met de rest. Want ook de nummers die daarop volgen, zijn weer wat donkerder en bovendien vrij rustig zonder veel gitaarwerk en aanwezige drums. Bij Good Help (Is So Hard to Find) en het wat poppiere El Dorado wordt het tempo weer opgeschroefd, maar echt vrolijk wordt het niet. Kintsugi (wat staat voor de manier waarop Japanners gebroken aardewerk weer aan elkaar hechten) is dan ook niet echt een blije plaat en is tekenend voor de reflectie van Gibbard op zijn op de klippen gelopen huwelijk.
Daarnaast verliet gitarist en producer Chris Walla afgelopen zomer het kwartet, wat maakt dat het onderwerp scheiden echt centraal staat op Kintsugi. Net zoals bij veel muzikanten komen de beste composities naar boven als ze iets negatiefs hebben meegemaakt. Bij Gibbard geldt dat eveneens, maar het is wel zo dat hij daar ook soms wat melancholisch van wordt. Dat blijkt wel uit zijn teksten: ‘And so I wait, but I never seem to learn. How to capture your diminishing returns.’
Wie tot dusver alleen de single Black Sun heeft gehoord en daar fan van is, komt misschien wat bedrogen uit. Want dat geluid is verder niet terug te vinden op Kintsugi. Death Cab For Cutie blijft tenslotte een indie- en geen rockband. Wie daar vrede mee heeft, kan drie kwartier genieten van een uit elkaar gevallen leven, dat als een kapot gevallen Japans aardewerkje weer wordt opgebouwd.
