Deep Purple – inFinite

inFinite

Waardering

7

inFinite, oftewel eindeloos. Zo heet het nieuwe album van Deep Purple, maar het begint er ook op te lijken dat de groep al eindeloos lang bezig is. Opgericht in 1968 – toen nog onder de naam Roundabout – tikt de band komend jaar alweer de vijftig aan en hun klassiekers Smoke On The Water en Child In Time stammen uit de echte begintijd.

Toch kan je tijdens het beluisteren van inFinite onmogelijk beweren dat de boel versleten is. Natuurlijk, je hoort als Ian Gillan zingt echt wel dat het hier niet om jonge twintigers gaat. Maar de boel is nog fris en vol energie. Je hoort aan alles dat er passie en zelfs vuur ingelegd is. Want ja, de mannen lijken een beetje boos. Dat komt vooral naar voren op opener Time For Bedlam, waarop een dreigende robotstem uit de speakers schalt. ‘Descending the cold steps of the institution for the politically insane/Never to be seen again/Saying farewell to daylight/From henceforth I shall rot in a stinking bed of wet straw.’ En veel vrolijker wordt het vervolgens niet ‘I see you in hell’. Ja, dan is de toon wel gezet.

Dat het niet allemaal een heel donker karakter heeft, komt door Don Airey, die bij vlagen heerlijk over de toetsen raast. Eigenlijk zoals we dat kennen uit Child In Time, al kwam Airey zelf pas in 2002 bij de groep. De teksten hebben wat kwaadaardigheid betreft met Time For Bedlam direct hun hoogtepunt bereikt. Wel blijft de manier waarop de boodschap soms over wordt gebracht furieus, maar dat is niet per se een nadeel. Vooral All I Got Is You raast heerlijk je speakers uit de kamer door. Hetzelfde kan gezegd worden van Get Me Outta Here.

Niet alles reikt tot even grote hoogte op inFinite. Soms luisteren de instrumentale stukken wel lekker weg, maar lijken ze vooral doelloos in het nummer rond te hangen. Goed voorbeeld hiervan is The Suprising, dat bijna een soort medley van zes minuten is. Ook Birds Of Prey wordt eerder onrustig dan beter van de eindeloze gitaarrifjes. Het heeft misschien ook te maken met de lengte van de liedjes, want op het een stuk kortere One Night In Vegas komt de chaos van de muziek veel beter tot zijn recht.

Deep Purple neemt afscheid van inFinite met het van The Doors gecoverde Roadhouse Blues. De Deep Purple-versie heeft uiteraard iets meer een rockkarakater, maar doordat de mondharmonica nog meer een podium krijgt, blijft de bluesvibe er zeker wel inzitten.

Boze power afgewisseld met een soms maar voortdurende chaos. Oftewel eindeloze chaos. Zou dat de albumtitel verklaren? Feit is in ieder geval dat de band vijftig jaar na dato nog steeds weet wat relevante muziek maken inhoudt en dat regelmatig goed weet te verkopen op inFinite.