Depeche Mode – Spirit

Waardering

5

De carrière van Depeche Mode beslaat inmiddels een kleine veertig jaar, maar Andy Fletcher, Dave Gahan en Martin Gore weten van geen ophouden. Sterker nog: het veertiende studioalbum Spirit is voor de band noodzakelijker dan ooit. Het politieke klimaat is niet naar de zin van de Britse elektropoppers en dat zullen we weten ook. Nog nooit klonk Depeche Mode zo boos.

Albums als Construction Time Again (1983) en Some Great Reward (1984) waren van tijd tot tijd een aanklacht tegen de heersende machten, maar een politiek geëngageerde band was Depeche Mode nooit te noemen. Tot het uitbrengen van Spirit. ‘We hebben het album opgenomen ten tijde van de Brexit,’ vertelt frontman Dave Gahan in een interview met Billboard. ‘Wereldwijd verandert er van alles, iedereen wordt steeds individualistischer. Spirit is een album dat de huidige tijd weerspiegelt’.

De elektropoppioniers – die de laatste jaren eerlijk gezegd eerder live dan op plaat nog van waarde zijn – winden er op Spirit geen doekjes om: de wereld om ons heen is verziekt en dat is een enorm zorgenkind. Of om het in de woorden van slotnummer Fail te zeggen: ‘We’re fucked’. Toch is het niet alleen de bedoeling om stampvoetend de mondiale ontwikkelingen te becommentariëren. ‘Natuurlijk hebben sommige nummers tekstueel een politieke lading. Maar we maken muziek, dus het moet vooral ook vermakelijk zijn’, aldus Gahan tegen Billboard.

Dat is nog best een opgave. Respectloosheid, achteruitgang, revoluties. Zware thema’s die niet meteen te linken zijn aan entertainment. Toch is het begin hoopvol. Er hangt een prettige sfeer in openingstrack Going Backwards en de synthesizers maken het nummer bijzonder aanstekelijk. Leadsingle Where’s The Revolution komt licht melodramatisch over, maar het blijft ruim binnen de grenzen van het acceptabele. Het is misschien zelfs wel het beste nummer dat Depeche Mode in jaren heeft voortgebracht. Met name het refrein – de bariton van Gahan zingt het met cynische ondertoon – blijft hangen.

Het hoopvolle begin slaat helaas snel om in hopeloosheid. Depeche Mode lijkt al vanaf de derde track de automatische piloot richting het eindpunt te hebben ingeschakeld. Muzikaal is de variatie in slappe nummers als You Move en Poorman ver te zoeken. De belerende songteksten beginnen naarmate het album vordert bovendien steeds meer tegen de borst te stuiten. Verwijten vliegen in het rond en zelfs de onschuldige luisteraar krijgt het voor zijn kiezen. ‘You wouldn’t even offer up your crumbs/To the dying and crying’, klinkt het in het verder nietszeggende Scum. Niet bepaald de juiste tactiek om de volgens de band separatistische mensheid weer nader tot elkaar te brengen.

Depeche Mode heeft zijn sporen allang verdiend en het is vooral het verleden dat we moeten koesteren. Spirit is niet meer dan een aardige aanvulling op de discografie van de band, vooral – of eigenlijk alleen – dankzij de twee sterke openingsnummers. De rest van de plaat zal Depeche Mode nauwelijks nieuwe fans opleveren. De wereld wordt zo eendimensionaal en exorbitant bekritiseerd, dat je je als luisteraar automatisch afkeert van de terechte, essentiële kernboodschap En dat is nu net wat Depeche Mode niet wil met de wereld.