De roux-ga-roux, ook wel rougarou gespeld, is een oude legende die, zoals zoveel legendes, verschillende plotwendingen kent afhankelijk van het land van oorsprong. DeWolff heeft waarschijnlijk de Franse legende aangehouden; een man die transformeert van mens in een weerwolf ‘Le Roux Ga Roux’.
Roux-Ga-Roux is het zesde studio album van DeWolff na voorganger Grand Southern Electric. Had het van oorsprong Limburgse rocktrio daar nog hulp van producer Mark Neill (de ‘droomproducer’ van onder meer de Black Keys), op Roux-Ga-Roux moesten Pablo van der Poel, Luka van der Poel en Robin Piso de productie van het album zelf in elkaar knutselen. Vorig jaar richtte de drie hun eigen label Electrosaurus Records op en ze bezitten sindsdien hun eigen studio in Utrecht. Tussendoor brachten ze nog een live album: Live & Outta Sight uit, waarop hun livekunsten ten gehore werden gebracht. Toch wel de grote kracht van de band, want een goede show weggeven kunnen ze: tomeloze energie waarbij de toetsen en de snaren het flink te verduren krijgen.
Het album begint met een rustige intro begeleid door een koortje achtergrondzangeressen waardoor het al snel een vleugje funky/soul krijgt. Hij springt gelijk over naar Black Cat Woman dat lekker doordendert met een orgelsound en het fijne gitaarspel dat halverwege een climax bereikt. Ook Sugar Moon kent weer het typerende achtergrondkoortje. Vanaf Baby’s Got A Temper gaat het tempo omhoog en komen de hoogtepunten aan bod. Meestal is er maar één hoogtepunt op een album, maar kiezen blijkt lastig. What’s The Measure of a Man en Easy Money zijn twee geweldige nummers. Ze doen denken aan Deep Purple, Rolling Stones, Jimi Hendrix en zo kun je nog wel even doorgaan. Stick It To The Man is ook nog het vermelden waard. Het album lijk even te ‘pauzeren’ bij Tired of Loving You maar je komt al snel bedrogen uit in het tweede deel van het nummer waarin het tempo omhoog vliegt. Afsluiters Love Dimension en Toux-La-Doux worden vooral gekenmerkt door het snelle spel. In de eerste plaats op het orgel en later de drumsolo.
Zoals eerder aangegeven kent Roux-Ga-Roux veel invloeden van oudere bands in de combinatie rock, soul,funk,rock&roll en -bluesrock. De combinatie met de achtergrondzangeressen zorgt dan ook voor een klassieke stijl, die je niet heel vaak meer hoort. Het luistert prima weg maar is geen hoogstaand geheel dat echt blijft hangen. Daarvoor moet je zeker en keer een show van DeWolff bezoeken. De komende maanden zijn ze op menig poppodium te bewonderen en maken ook uitstapjes naar Duitsland, Frankrijk en Spanje.
