Er zijn weinig moderne Nederlandse bands zo alomtegenwoordig als DI-RECT. Voor landgenoten met een voorliefde voor (Bevrijdings)festivals en radio is het al meer dan vijftien jaar vrijwel onmogelijk aan de Haagse rockers te ontkomen. Dat DI-RECT een constante is, betekent echter niet dat ze niet kunnen verrassen. Op Rolling With The Punches gaat de band voor een hele nieuwe sound: blazers en violen worden uit de kast getrokken, de ritmesectie gooit wat swing in de composities. We weten dat de groep onder leiding van Marcel Veenendaal veelzijdig kan zijn, maar kunnen ze ook met een pure popplaat wegkomen?
Een popalbum met Motown-achtige invloeden, hoe komt een gevierde groep Nederrockers daarbij? Het is logischer dan het lijkt. Veenendaals ruwe, soulvolle stem was niet altijd even goed op zijn plek in de band. In songs die nog het meest op Coldplays meeslepende pianorock lijken, schuurde de stem van de frontman er flink op los. Op Rolling With The Punches klinkt de match een stuk natuurlijker. Op single Rockstar laat hij bijvoorbeeld zien dat hij meer is dan een ruige tenor: zoals het een echte discosong betaamt, duikt hij diep zijn falset in. Er gebeurt niets baanbrekends, maar wat indrukwekkende stemcapriolen zijn natuurlijk nooit vervelend. Ondersteund door heldere harmonieën van zijn bandleden, is er in ieder geval niets mis met Veenendaals inbreng op de plaat.
DI-RECT bestaat echter niet alleen uit een frontman. Hoewel de rest van de band wel lekker klinkt op het album, geeft Rolling With The Punches ze niet veel spannends om mee te werken. De vernieuwing in de muziek komt vooral in de vorm van extra instrumenten, waardoor de daadwerkelijke band een beetje een verwaarloosde indruk maakt. Drummer Jamie Westland en bassist Bas van Wageningen komen er nog het minst bekaaid vanaf: hun ritmewerk draagt de plaat prima en houdt de voet van de luisteraar aan het meetikken. Het simpele gitaarwerk blijft een stuk minder goed hangen. Zelfs op een nummer met een wat prominentere gitaar – zoals albumopener Hurricane – blijft het bij wat simpele melodietjes aan de ene kant en wat akkoorden met enigszins hysterische wahwah aan de andere kant.
Met wat kanttekeningen is de eerste helft van het album een prettig uitstapje naar de discopop met lekker strakke instrumentalen en een kenmerkend stemgeluid. De tweede helft van het album valt in een dip: weg zijn de uptempo-songs, weg is de heerlijke swing van Westland en Van Wageningen. In deze nummers klinkt DI-RECT eigenlijk meer als een tribute voor een classic rockband uit de 60s waar we nooit van hebben gehoord. Het orkestje blijft, maar vooral om hier en daar een gezapig nummer zoals afsluiter Love in Kind nog wat gezapiger te maken. Dan is de band ineens een stuk minder interessant en memorabel.
Rolling With The Punches is geen slecht album. Het is eerder een goede plaat die halverwege een nogal teleurstellende weg inslaat. Hoewel DI-RECT niet zo snel de originaliteitsprijs zou winnen, staan er een paar oprecht leuke, dansbare nummers op het album. Die stralen een soort fun uit die de band opvallend goed staat. Het is dan ook jammer dat de plaat aangelengd is met een serie slome, ongeïnspireerde songs die het ene oor in gaan en het andere oor weer uit. Fans van de singles zou ik adviseren de langspeelplaat te halen, en die nooit om te draaien naar kant twee. Dan is het net alsof DI-RECT een hele aardige, maar ietwat dure EP heeft uitgebracht.
