Django Django – Marble Skies

Waardering

6

7

Het lijkt de trend van de afgelopen drie jaar te zijn; rock-acts die met de populaire geluiden meegaan. We zagen het met de nieuwe Fall Out Boy van verleden week en het was ook te herkennen binnen de nieuwe werken van popdiva’s zoals Taylor Swift. Maar heeft zo’n wending altijd negatieve resultaten? Django Django laat met nieuwe plaat Marble Skies zien dat dat zeker niet het geval is.

Deze Schotse maar in London gebaseerde artrockband heeft altijd geëxperimenteerd met oude geluiden; de poprock van de jaren zestig, het disco- en dreampop gevoel van de jaren zeventig, de synthpop en reverb uit de jaren tachtig en alle moderne genres zoals dancehall en elektronica van de jaren negentig en ‘00. Het is erg moeilijk te peilen wat voor gevoel een nieuw album van zo’n band je zal geven.

De plaat opent met de track Marbe Skies, een geweldig bouncy krautrocknummer, met elementen van Beatle-achtige melodieën, 80’s synthesizers en de opleving van dance hall. Surface To Air (Ft. Self Esteem) is een meer pop-achtige benadering van het rockgenre, met terugkerende keyboardmotieven en een vrouwelijke stem die zo monotoon is dat het eigenlijk perfect bij het nummer past. Met Champagne krijg je een typisch surfnummer met electro-dancehall elementen voorgeschoteld.

We gaan een meer psychedelische rock-kant op met Tic Tac Toe, een ware throwback naar de 60’s met The Monkies-achtige taferelen. Wanneer je naar Further luistert, krijg je door de countrysferen het gevoel alsof je de hete woestijnen van Amerika trotseert en Sundial heeft juist een psychedelische vibe met haar tegengestelde melodieën en dreampoptrekjes. Beam Me Up en In Your Beat lijken daarentegen klakkeloos van een Depeche Mode album te zijn geleend.

Alle nummers lijken met zonlicht te zijn overgoten. In elk liedje kun je horen waar de inspiratie vandaan komt: de blije rockpop van The Beatles, de melodramatische synthpop van Depeche Mode of de elektrische rock van Electric Light Orchestra. Het album voelt haast als een hommage aan geluiden uit het verleden, gewikkeld in een modern pop-jasje. Dit is ook precies wat het album zo uniek maakt: hoewel het geluid precies past bij wat nu populair is, wordt dit op zo’n manier gedaan dat het toch vernieuwend en aantrekkelijk klinkt. Elk nummer brengt een zeker verlangen naar the good old days in je naarboven, toen, zoals onze ouders altijd zeggen, muziek nog ‘gevoel’ had. Desondanks heeft Marble Skies ook een lekkere appeal voor de moderne luisteraar. Een nadeel van het album is wel dat, door het grote contrast tussen de nummers, je soms het gevoel krijgt alsof je naar steeds een andere band luistert. Uiteindelijk is hier niets mis mee en heeft Django Django iets voor iedereen.