Als een donderslag bij heldere hemel: opeens was daar Cake by the Ocean. Begin 2016 voor het eerst te horen op de radio, maar eigenlijk al een aantal maanden daarvoor uitgebracht. Ruim een halfjaar , en een paar awards, later is daar dan het allereerste album van de band DNCE.
The Jonas Brothers-dagen zijn voorbij voor frontman Joe Jonas. In 2013 vielen The Jonas Brothers uit elkaar, ging Joe solo en nu is hij weer terug in bandformatie. Dat bevalt hem toch beter: ‘It feels good to look to my left and right and see three other people on stage with you that love music as much as you.’
Het idee voor de band ontstond al jaren geleden, toen Joe Jonas en Jack Lawless samen een kamer deelden tijdens tours van The Jonas Brothers. De naam is ontstaan tijdens het maken van de EP, die een aantal maanden geleden uitkwam: ‘We wrote a song called “DNCE”, which is about being too drunk to spell dance.’ Ook willen ze met de bandnaam aangeven dat je geen perfecte danser hoeft te zijn om te dansen, het leven is nu eenmaal niet perfect (net als DNCE, dance zonder de “a”).
Debuutalbums zijn niet vaak perfect, zo ook het album DNCE. Eerder uitgebrachte singles als Cake by the Ocean en Toothbrush deden het sowieso al goed, de rest van de nummers houden eenzelfde sfeer vast, maar daar schuilt ook gelijk het gevaar. Want waar eindigt bijvoorbeeld Truthfully en begint Be Mean?
DNCE opent met het gelijknamige nummer, waarin het voornamelijk om dansen draait. Jonas zingt enigszins staccato en wordt begeleid met een stevige drum, bas en genoeg elektronische effecten. Later volgt Cake by the Ocean, het nummer dat eerder dit jaar de radio en hitlijsten al veroverde. Dit lied heeft echter iets, waardoor het continue in je hoofd blijft hangen. Na twee keer luisteren kun je het meezingen en dat zul je ook iedere keer doen wanneer je het nummer hoort. Datzelfde heb je misschien ook bij Toothbrush, maar al wel in mindere mate. In die laatste track zingt Jonas over een meisje dat ook wel een tandenborstel bij hem achter mag laten.
Maar het aanstekelijke van Cake by the Ocean mist bij de andere nummers op het debuutalbum. Be Mean heeft bijvoorbeeld wel een leuke gitaar intro, maar heel veel verder komt het eigenlijk niet. Ook bij Doctor You klinken de eerste tonen goed, maar daarna vervalt het refrein in het herhalen van ‘doctor me doctor you’.
Individueel gezien zit alles goed in elkaar, heeft iedere track een haakje en een aanstekelijk refrein, maar toch pakt het niet. Wanneer je het volledige album geluisterd hebt, is het een moeilijke taak om één favoriet nummer uit te kiezen. Het loopt te veel in elkaar over om uitzonderlijk te zijn.
Maar zoals de band zelf al zegt: het leven is niet perfect. Het album DNCE is ook niet perfect, maar dat neemt niet weg dat het leuk is om af en toe naar te luisteren.
