Een album dat al bijna twee jaar in de lucht hing en nu eindelijk verschijnt. Na de succesvolle mixtape If You’re Reading This It’s Too Late van vorig jaar zou Views From The 6 Drakes soundtrack voor Toronto worden. Views From The 6 werd op het laatste moment gewoon VIEWS. Het maakt het niet minder Drake. Sterker nog, misschien is VIEWS wel iets te veel Drake.
Het album begint met arena-anthem Keep The Family Close dat een beetje doet denken aan de sound die hij op zijn tweede album Take Care liet horen. Dit zet de toon voor de rest van de plaat, waarop Drake weer zijn verschillende kanten tentoonspreidt. De gevoelige r&b-zanger, de hardcore hiphoprapper en het duidelijk door Caribische muziek geïnspireerde ‘tropical Drake’. Voor elke fan is er wat wils.
Al is er voor de fans van de hiphop-Drake op dit album misschien iets minder te juichen. Op zijn mixtape van vorig jaar, liet Drake horen dat hij nog steeds die hongerige rapper is, daar kan ook Meek Mill over meepraten. Op VIEWS kiest hij echter op een wat gematigdere koers. Iets diverser qua beats en een aantal nummers, zoals Too Good, die gewoon heel erg poppy zijn. Ook dat doet hij overigens goed, maar het zullen voor hiphopliefhebbers misschien de momenten zijn dat een nummer overgeslagen wordt.
Desondanks is dit toch een van de (misschien wel de) belangrijkste hiphoprelease van het jaar. Drake is namelijk heel bepalend geweest voor de sound van hiphop zoals het nu is. Artiesten als Ty Dolla Sign, Travis Scott en de Nederlandse New Wave jongens zijn duidelijk beïnvloed door Drake. Zelfs de Engelse grime-rapper Skepta is (mede) dankzij Drake bekend bij het grote publiek.
Omdat hij dus (samen met producer 40) deels verantwoordelijk is voor de hiphopsound van nu, is het de vraag of hij dat ook voor de hiphopsound van morgen zal zijn. Het antwoord op die vraag is precies het manco van VIEWS: het album is niet echt vernieuwend. Op een aantal nummers na, valt Drake veel in herhaling; na drie albums en twee mixtapes weten we inmiddels dat Drake moeite heeft met relaties en dat hij niet begrepen wordt. Het maakt nummers als Redemption en Fire & Desire gigantische niemendallen die net zo goed achterwege gelaten hadden kunnen worden.
Desondanks staan er wel weer een aantal parels op. Vooral op de nummers met dancehall-invloeden is Drake in topvorm. One Dance zal zeker een hit worden deze zomer, Still Here, Pop Style en Hotline Bling zijn nummers die zich in de clubs al bewezen hebben en Feel No Ways laat zien dat zijn mislukte liefdesleven wel degelijk vruchtbare grond voor goede muziek is.
Het is jammer dat Toronto geen vruchtbare grond voor een goed album is gebleken. Dat wat een ode aan zijn stad moest worden, is een van z’n minste platen geworden. Misschien dat dat ook de aanpassing van de titel verklaart. Daar waar Kanye West eerder dit jaar bewees zichzelf (wéér) opnieuw uit te kunnen vinden, valt Drake in herhaling. Misschien tijd voor een nieuwe ‘view’, met een nieuwe plaat in het vooruitzicht.
