Jett Rebel verbaasde vorige week al met een album van 27 tracks, maar dat is nog niets vergeleken met Dream Theater. Hun dubbel-cd The Astonishing bevat maar liefst 34 titels en heeft een totaallengte van 130 minuten. In die tijd neemt de groep je mee door hun science fictionachtige verhaal vol met symfonische tracks, waarin melodie en grovere rifjes elkaar afwisselen.
Nee, Dream Theater kijkt niet op een minuutje meer of minder per track. Dat blijkt alleen al uit een van hun populairste nummers The Count of Tuscany dat bijna twintig minuten duurt. Zo bont maken ze het nu niet, maar straightfoward is het allerminst. Dat ligt al gewoon aan het verhaal dat met name John Petrucci wil vertellen. De gitarist is een groot liefhebber van fantasyverhalen, zoals Game of Thrones en Starwars, en heeft The Astonishing gebruikt als canvas voor zijn eigen verbeelding. Als zijn droom uitkomt, wordt het ooit nog een toneelstuk, film of videogame.
Voorlopig hebben we enkel de cd om naar te luisteren en dat is meer dan genoeg. Emperor Nafaryus, Empress Arabelle, Daryus, Faythe behoren toe aan the Great Northern Empire, terwijl Evangeline, Gabriel, Xander en Arhys bij the Ravenskill Rebel Militia horen. Deze acht hoofdrolspelers leven in een futuristische wereld, waarin een groep rebellen zich wil oprichten tegen het overheersende imperium. Dat verduidelijkt de albumcover wel, waarop een aantal zwevende bollen te zien zijn, die overkomen als een soort gevechtsrobots die de onderliggende stad controleren.
Kortom, de ideeën en de omlijstingen van The Astonishing zijn groots, nu de uitvoering nog. Meer dan gebruikelijk heeft Dream Theater gekozen voor melodieuze liedjes en de stevigere gitaren hebben vooral een bijrol. De gewenste uitwerking heeft dit niet. In combinatie met de zang van James LaBrie klinkt het vaak wat te gepolijst, te glad, iets dat niet past bij een van de grootste progressieve metalbands van de afgelopen dertig jaar. Dat beeld is moeilijk te mixen met een lied als When Your Time Has Come, dat voor een groot deel als feel-goodtrack onder elke willekeurige Disney-film kan worden gezet.
Daarnaast werkt de lengte absoluut niet mee. Los is een groot deel van de nummers zeker het beluisteren waard, maar als album is het te zwaar, te langdradig: het is gewoon teveel. Dat wordt eigenlijk al helemaal aan het begin duidelijk, als de band een aanloop neemt van zes-en-een-halve minuut voordat er eindelijk gezongen wordt.
Het voordeel is dat een plaat van ruim twee uur ook veel goede punten heeft. Vooral The Moment of Betrayal is een geweldige track. Gesteund door een fenomenaal intro opgebouwd via piano en strijkers naar drums en gitaren, waarna Dream Theater zes minuten lang op zijn best te horen is. Binnen het verhaal is het gepleegde verraad een echt kantelpunt. ‘He will be defenceless/I’ll look on, say I put up a fight/There will be no witness/They will call you a hero tonight.’ En zo zijn er meer presentjes, zoals Ravenskill, Our New World, Hymn of A Thousand Voices en Losing Faythe. Laatstgenoemde wordt helaas getackeld door zijn eigen start, als je gemaakt gehuil hoort om het verlies van Faythe.
Een verhaal vertellen met je album, waargebeurd of verzonnen, is iets dat elke artiest moet nastreven. Alleen Dream Theater en Petrucci zijn hierin doorgeslagen naar de kant van de overdrijving, vooral dankzij de extreme lengte. Niet voor niets verschijnen er op het internet al alternatieve playlisten van The Astonishing met bijvoorbeeld ‘maar’ zestien nummers en een speeltijd van ‘maar’ vijf kwartier. Sommige verhalen lenen zich goed voor de muziek, maar buiten de diehard Dream Theater-liefhebber zal de rest dit toch liever verteld zien worden via een game, film of toneelstuk. En als dat gebeurt, komt de droom van Petrucci toch nog uit.
