Met hun gruizige debuutplaat Eagulls kwamen de postpunkers van Eagulls twee jaar geleden direct in de eredivisie van de meest opwindende jonge Britse bands terecht. Maar het verleden heeft al vaker aangetoond dat het moeilijk is om aan de top te blijven. Eagulls wacht met het nieuwe album Ullages eveneens een bittere strijd tegen degradatie.
Het moet geen feestje zijn om op te groeien in Leeds. Hoe kwam er anders zoveel venijn, pijn en boosheid op het debuutalbum van Eagulls terecht? Het vijftal wist deze negatieve emoties met veel succes om te zetten in tien nummers die bijna uit elkaar knalden van de energie. Uitstekend voor ons muziekliefhebbers, maar je maakte je toch wel zorgen over het gebrek aan levensvreugde van de Britten.
Wat dat betreft heeft het succes de bandleden persoonlijk goed gedaan, want – hoewel Eagulls nog altijd geen muziek voor op verjaardagsfeestjes maakt – de diepste woede lijkt verdwenen. Zanger George Mitchell is de verpersoonlijking van die transitie. De schurende zang van voorheen is ingeruild voor een helderder stemgeluid. Het is voor Mitchell te hopen dat er geen plagiaat op vocalen kan worden gepleegd, want hij doet nu wel heel erg aan The Cure-frontman Robert Smith denken.
Ullages opent met een van de sterkste nummers. De dromerige sound van Heads or Tails zit Eagulls duidelijk als gegoten. Het is niet verwonderlijk dat de nummers met vergelijkbare sfeer (My Life in Rewind, Psalms) het meeste effect teweegbrengen. Mocht Eagulls de vuigheid definitief vaarwelzeggen, dan weten ze na Ullages in ieder geval welke kant ze op moeten.
Lang niet alle nummers weten de aandacht vast te houden. Hoewel Euphoria muzikaal goed in elkaar zit, schrikken de schreeuwerige vocalen behoorlijk af. Aisles levert een stortvloed aan geluid, maar door een gebrek aan subtiliteit ligt het eindresultaat niet erg prettig in het gehoor. Omdat ook slotnummer White Lie Lullabies weinig klaarspeelt, wordt de luisteraar niet bepaald gemotiveerd om Ullages tot de laatste noot uit te zitten.
‘So I’m the victim of monotony’ klaagt Mitchell halverwege Skipping. Het is een gevoel waarin ook de luisteraar zich zal kunnen vinden. Als geheel boeit Ullages onvoldoende. Het elftal nummers lijkt allemaal op exact dezelfde leest geschoeid. Omdat met name The Cure deze leest al in de jaren tachtig veelvuldig heeft gebruikt, doet het bovendien vraagtekens rijzen over de noodzaak van Ullages. Waarom dit album als we ook Disintegration kunnen draaien?
Voor liefhebbers van eighties-postpunk is Ullages best vermakelijk en aan alles is te horen dat Eagulls veel potentie heeft. Maar waar de eigenzinnigheid van hun debuut een enorme behoefte kon invullen, gaat Ullages ten onder aan eentonigheid en gebrek aan originaliteit. Voor zo’n talentvolle band is dat bepaald geen schande. De Britten zijn hoorbaar op weg naar volwassenheid en dat gaat nu eenmaal met horten en stoten.
