Echotape – Wicked Way

Waardering

7

8

De muziekcarrière van het Britse Echotape kent een vliegende start. De band stond op aansprekende festivals in binnen- en buitenland, werd in Engeland uitgeroepen tot BBC Introducing Artist en mag onder meer The Libertines tot zijn fans rekenen. Met het nieuwe album Wicked Way moet Europa definitief worden veroverd.

‘Elf zomerse anthems’, zo introduceert Echotape zijn nieuwe plaat. Een merkwaardige typering voor een album dat begin december wordt uitgebracht. Eigenlijk is Wicked Way ook al een halfjaar geleden verschenen. De bandleden richtten aanvankelijk al hun pijlen op thuisland Groot-Brittannië, maar na een zeer succesvol optreden op het Nederlandse Vestrock lag plots ook de Benelux aan hun voeten. En zie daar: zes maanden later is Wicked Way ook in de Nederlandse schappen te vinden.

Echotape is niet te beroerd om de mouwen op te stropen om hun muziekdroom waar te maken. Het viertal – dat gezamenlijk in een flat/studio woont – heeft de elf nummers op Wicked Way volledig zelf geschreven, opgenomen én geproduceerd. Een proces van drie maanden, maar volgens leadzanger Marc Burford noodzakelijk om een ‘eerlijk en echt album’ voor elkaar te boksen.

Het album valt direct met de deur in huis. All My Days en Whiskey Bar zijn pakkende indierocksongs. De punkinvloeden laten de tracks bruisen en de puntige refreinen zijn geschapen om concertzalen en festivalweides in beweging te krijgen. Energie kun je Echotape überhaupt niet ontzeggen. De frisheid en vrolijkheid spatten van nummers als I Don’t Wanna Pray en See You Soon af.

De Britse band kiest op Wicked Way niet alleen voor de hoogste versnelling. Het akoestische I Got You is hier al een aardig voorbeeld van, maar de Britten laten op Little White Lies past echt horen dat ze ook zonder opsmuk indruk kunnen maken. Het rustgevende gitaarspel in combinatie met de harmonieuze vocalen is bijzonder effectief. De sereniteit wordt tegen het einde bruut verstoord, als de akoestische omlijsting plots wordt ingeruild voor bombast. Een onnodige toevoeging, die afbreuk doet aan de vier prachtige minuten ervoor.

Op We’ve Been Dreaming weet Echotape gelukkig wel de rust tot het einde te bewaren. Het is een van de betere nummers op Wicked Way, onder meer door de subtiele maar effectvolle inzet van de trompet. De rustige track staat in schril contrast met een ander hoogtepunt van het album. Friend Like Me zit vol tempowisselingen en het hypervrolijke refrein maakt stilzitten onmogelijk.

De afsluitende titeltrack maakt duidelijk dat ook Mumford & Sons rekening moet houden met concurrentie van Echotape. Het nummer is zonder meer de meest verrassende compositie van de plaat. De mondharmonica geeft het geheel een folky sfeer en de stem van Burford raakt. Wicked Way is een treffende climax waarin het beste van de tien voorafgaande nummers samenkomt.

Het is razend knap dat Echotape binnen een dichtbevolkt genre toch nog een herkenbare sound weer te creëren. De band weet enorm te variëren en welke aanpak het viertal ook kiest, het is allemaal even smaakvol. De top is nog mijlenver weg, maar gelet op de hedendaagse populariteit van dit type indierock zou Echotape het weleens ver kunnen gaan schoppen.