Een albumtitel als ‘Violence’ doet nogal wat vermoeden als het gaat om de inhoud. Hetzelfde geldt voor het schitterende artwork van Rahi Rezvani dat op de hoes prijkt. Als Editors echter ergens verrast, is het in het contrast tussen de verwachtingen die de band schept en de muzikale invulling ervan. Violence is eigenlijk net zo gewelddadig als een muis met ontblote tanden tegenover een olifant. Is het daarmee een slecht album? Nee, zeker niet, maar we hadden ons er toch iets anders van voorgesteld.
De opener Cold is in ieder geval geen overtuigend begin. Laten we er niet teveel woorden aan vuil maken en meteen doorgaan naar het hoogtepunt van het album. Misschien jammer dat we Hallelujah (So Low) al kenden, maar dit lijkt er echt op! En dan maakt het echt niet uit dat je af en toe het gevoel hebt naar Muse te luisteren, compleet met arpeggio’s in een aflopend akkoordenschema en een monsterlijke gitaarriff. Gewoon een toptrack.
De sterke lijn wordt doorgezet met het titelnummer Violence. Een geslaagde fusie tussen de rockgeoriënteerde vroege albums en The Weight Of Your Love uit 2013 en de meer elektronische Editors van In Dream en In This Light And On This Evening. Lekker dansbaar ook, en het outro zien we live wel uitgroeien tot iets episch.
Daarna worden resultaten weer iets wissellender. Darkness At The Door is ongetwijfeld de volgende single, maar heeft buiten een ontzettend fijn synthesizerthema beduidend minder overtuiging dan de twee singles die we al kennen. Nothingness is weer een prima combinatie van dance en rock, en bevat zowaar zoiets als een (korte) gitaarsolo. Magazine kenden we al en is naast Hallelujah (So Low) toch de andere topper van dit album.
En dan komen we bij de slotact van het album. Een teleurstelling. Drie tragere tracks die nergens meer het vuur doen oplaaien. Exemplarisch daarvoor is wellicht de versie van No Sound But The Wind. Dat nummer kan dankzij de schitterende melodie en de stem van Tom Smith bijna niet kapot, maar de band doet met een tergend langzame en bijna obligate invulling van deze pianoballade toch een bewonderenswaardige poging; wij verkiezen de rauwheid van de originele demo en de live-versies. Counting Spooks is dan in beginsel wel een fijne reïncarnatie van Joy Division, maar het refrein is niet bepaald sterk en het (veel te lange) eindstuk is het dieptepunt van de plaat. Belong is toch echt wel een sterke afsluiter, maar de derde trage track op rij, en in de trackvolgorde had de band wellicht andere keuzes kunnen maken om dit nummer beter tot zijn recht te laten komen. Nu gaat het album als totale luisterervaring jammer genoeg een beetje als een nachtkaars uit.
Slotconclusie: Violence is gewoon de meest poppy uitgave van Editors tot nu toe, zeker als het gaat om het geluid en de songwriting – genoeg momenten om uit volle borst mee te brullen op de festivalweides in ieder geval. Een plaat die onderhoudend is en momenteel per luisterbeurt nog groeit, maar toch een paar zwakkere broeders kent. Maar ook een album dat op (te) weinig momenten echt verrast, je omver blaast of uit zijn voegen knalt. De Editors-versie van Violence mist misschien gewoonweg de ware bloeddorst…?
