Delirium is het grootse derde album van Britse pop-prinses Ellie Goulding. Een vrij ongeïnspireerd, vlak pop album vol met pompeuze EDM en catchy hooks. Samen met superproducers Max Martin (Britney Spears, Taylor Swift) en Greg Kurstin (Adele, Lykke Li) heeft Goulding een album opgenomen dat nergens naar smaakt. In vergelijking met het duistere en emotionele Halycon, is Delirium niks meer dan (hopelijk) een tussendoortje dat smaakt naar meer.
Dat Ellie al een tijdje met EDM speelt was bekend. Ze had ooit een relatie met Skrillex, had een aantal hits met Calvin Harris en werkte onder andere samen met Madeon en Dj Fresh voor de repackage van haar laatste album. Maar op Delirium is Ellie gaan experimenteren met het maken van een groots pop-album. Als dat het geval is, dan weet Ellie niet wat een groots pop-album is. Grote pop-albums zijn niet groots vanwege de bombastische productie’s maar omdat het als geheel klopt. Zoals Michael Jackson’s Thriller, Taylor Swift’s 1989 of Adele’s 21: albums die records verbreken en als geheel bijna perfect zijn.
Ellie heeft gelukkig een herkenbare stem en niet alle nummers zijn daarom per direct slecht. Los van elkaar zitten er dan zeker een paar lekker nummers bij. Zoals het sassy On My Mind en het mooie Army. Ook de hit Love Me Like You Do, afkomstig van de Fifty Shades of Grey-soundtrack, blijft lekker in het gehoor. Maar daartegenover zijn er teveel opdringerige dreuners als Holding On For Life, opener Aftertaste, We Can’t Move To This en Don’t Need Nobody. Nummers met een constante herhaling van de titel en saaie EDM-producties. Het lijkt alsof Goulding vijf stappen terug heeft genomen van haar debuutalbum, die als geheel een stuk origineler klinkt dan Delirium.
Het is echter niet geheel de schuld van Ellie zelf dat haar nieuwste release op geen enkel vlak overtuigd. In een interview met Spin Magazine gaf ze aan meer open te staan voor co-songwriters en zichzelf als songwriter meer aan de zijlijn te houden. Dat is jammer, gezien het feit dat de zangeres juist bekend staat om haar kwetsbare teksten die mooi samengaan met rijke producties. Ook producers Max Martin en Greg Kurstin weten geen extra stapje te zetten om van Delirium het grote pop-album te maken dat Ellie probeerde te creëren. De producties komen te bekend voor en zijn verre van origineel. Something In The Move had net zo goed van Katy Perry of Rihanna kunnen zijn. Natuurlijk is het niet gek dat het album voor de radio is gemaakt, gezien Ellie’s succes. Maar wat haar onderscheidt van de meeste popsterren, net als Taylor Swift, is dat ze een unieke stem heeft, zelf haar teksten schrijft en dus prima een goed nummer in elkaar kan zetten. Ze heeft helemaal geen hulp nodig om een mooi nummer te maken.
Ellie heeft een bekend en luchtig stemgeluid, ze weet de nummers wel te dragen. Ze zijn alleen enorm onpersoonlijk, plat en zijn vaak saai. Met een aantal hoogtepunten (Around U, Codes, Army en On My Mind) houdt het derde album van de Britse popster zich staande, maar het duurt niet lang voor ze weer inzakken. Jammer, want Ellie heeft zoveel meer te bieden dan deze collectie aan platte EDM-dreuners.
