Lange, lange tijd is het stil geweest rond rockformatie Faith No More. Zo’n 15 jaar zat er tussen Sol Invictus en de vorige plaat Album Of The Year. Op het altijd betrouwbare Wikipedia staat de muziek van de band beschreven als ‘een kruising tussen metal, hiphop, funk, popmuziek en progressive rock’ en Faith No More staat inderdaad bekend om hun brede genre. Het is moeilijk om deze band in een hokje te duwen, maar ‘alternative metal’ komt misschien nog wel het meest tot zijn recht.
De weg die Faith No More heeft bewandeld is niet zonder slag of stoot verlopen. De band, opgericht in 1988, heeft in zijn beginjaren veel van bandleden geswitched en besloot in 1997 dat het even genoeg was. Dat was tevens het jaar waarin Album Of The Year het daglicht zag. Maar hoewel de jongens vrij succesvol waren in hun segment – je kunt wel stellen dat ze medeverantwoordelijk zijn voor de opkomst van alternatieve rock in de jaren negentig – zagen ze geen reden om door te gaan.
Maar natuurlijk kon ook bij Faith No More een reünie niet langer uitblijven. Elk zichzelf respecterende band komt tegenwoordig weer bij elkaar voor een reünie-tour of een nieuw album. Niet elke band is daar even succesvol in en ook niet elke band zou het moeten doen, maar Faith No More zonder twijfel wel. In 2009 begint de band weer met optreden en in februari 2015 volgt de aankondiging van Sol Invictus.
En daarmee leveren ze een evenwichtig album af dat vanaf de eerste luisterbeurt een goed gevoel geeft. De nummers zijn ondanks het hoge rockgehalte licht toegankelijk en blijven snel hangen. Titeltrack Sol Invictus is een mooie opwarmer, maar het album gaat los vanaf Superhero. Seperation Anxiety grijpt terug naar de Funkmetal-invloeden, terwijl Cone of Shame weer van een heel andere orde is. Er is een overheersende factor in alle tracks en dat is het strakke gitaarwerk in combinatie met de zang/het geschreeuw van Mike Patton. Het nummer Motherfucker is een geval apart. Toetsenist Roddy Bottum neemt het roer over van Mike Patton en lijdt de luisteraar semi-rappend door de track, met als hoogtepunt de tekst. Faith No More krijgt het voor elkaar een nummer met de tekst ‘Get the motherfucker on the phone, the phone’ als refrein goed te laten klinken. Na het snelle Motherfucker wordt er met Matador en From The Dead langzaam naar het einde van de plaat toegewerkt.
Sol Invictus is een plaat die kan bekoren. De heren laten horen dat ze nog steeds weten hoe je een goed metal-rock-punk nummer maakt en het is geen straf dat ze gekozen hebben voor een reünie. De vele jaren apart hebben de band goed gedaan en de hervonden energie is terug te horen. Sol Invictus moet genoeg reden zijn om de band dit voorjaar live te willen aanschouwen. Vrijdag 12 juni staan ze op Pinkpop en als je de kans hebt: ga vooral heen!
