Als je ooit een stuk papier voor een tijd hebt bewaard zul je merken dat er ondefinieerbare bruine vlekken op verschijnen. Vrij vertaald naar het Engels noemen ze dit proces: Foxing. Met dit idee in het achterhoofd begonnen de heren uit St. Louis, Amerika de band in 2011. Zoals de frontman Conor Murphy aangaf: ‘We realized: we’re not gonna be around forever. We make this music, we release it, and then, one day, it dies.’
Foxing maakt deel uit van de zogenoemde ‘emo revival’. Zij zijn binnen dit genre samen met bands als Empire! Empire! (I Was A Lonely Estate) of The World Is a Beautiful Place, de bekende namen. Denk bij zo’n genre dan niet gelijk aan een band als Fall Out Boy, maar eerder aan een soort atmosferische indie rock. Blies Foxing ons al weg bij debuutplaat The Albatross, met het fantastische nummer Rory, nu laat de Amerikaanse band ons met Dealer zien dat er gerust nog een schepje bovenop kan.
Het fragiele geluid van de zang leent zich goed voor de emotionele lading die de band probeert over te brengen, een voorbeeld hiervan zijn nummers als Night Channels of Glass Coughs, wat rustig begint maar waar Murphy’s al snel van zich laat horen. Door de langzaam opzwepende gitaarpartijen en de samenzang heeft de band op momenten iets weg van Sufjan Stevens of Sigur Ros. Zij weet dan ook een prachtig eigen geluid neer te zetten dat zich laat vergelijken met uitgestrekte vlaktes van vers gevallen sneeuw. Waarin je dan, zo steriel en ongeroerd als het is, doorheen kan lopen om te ontdekken en beleven. Deze denkbeeldige ruimtes worden gecreëerd door het dromerige gepingel van gitarist Eric Hudson en de zachte trompetpartijen die Conor Murphy ook voor zijn rekening neemt. De groep neemt kenmerken van post-rock, chamber pop, indie rock en giet dit in een mal waar het wordt gekneed tot een opvallend product. De muziek klinkt erg filmisch en dit vindt zijn oorsprong in het feit dat sommige leden uit de band ook een filmopleiding hebben afgerond. De nummers lopen heerlijk in elkaar over, werd het op The Magdalene nog intens, vervolgens neemt een rustige pianomelodie ons aan de hand mee naar Night Channels. Opvallend aan dit alles is dat Foxing een vrij toegankelijk geluid met zich meedraagt. De kracht van de nummers zit dan ook in het brengen van een vitaliteit die zij in zich heeft, waardoor de nummers allemaal verfrissend klinken. Wat met name de nummers naar dat ene niveau hoger brengen is de toevoeging van de strijkers. Juist hierdoor krijgt een nummer als Winding Cloth nóg meer die lading en diepgang.
Het zou apart zijn als Foxing na het uitbrengen van Dealer nog een deken van anonimiteit over zich heen zou dragen. Als er één band is die het verdient om meer aandacht te krijgen na twee platen met deze kwaliteit, dan is het Foxing wel. Hoewel hun bandnaam een knipoog mag zijn naar het tijdelijke, mogen we hopen dat de band voorlopig even doorgaat met het brengen van kwaliteitsplaten als deze.
