Ghost – Prequelle

Waardering

8

Waarde ongelovigen! De Zweedse clerici van Ghost melden zich met een speciale dienst voor eenieder die zich nog niet heeft laten bekeren tot hun muziek. Onder leiding van Cardinal Copia preekt de band op het nieuwe album Prequelle tot u. En er is geen ontkomen aan: totale indoctrinatie zal onvermijdelijk volgen.

Geen band combineert satanische deathmetal en aanstekelijke popmelodieën zo charmant als Ghost. De weg die de band op het bijzonder succesvolle album Meliora (2015) inzette, wordt op Prequelle rustig voortgezet. Toch verliepen de tussenliggende jaren allesbehalve rustig voor de band. Forge ontsloeg verschillende bandgenoten, kreeg diverse rechtszaken van oud-collega’s aan zijn broek en veranderde ondertussen zijn alter ego Papa Emeritus – de geschminkte satanische priester die het gezicht vormde van de band –  in Cardinal Copia, de nieuwe prediker van de Ghost-mis.

Op Prequelle speelt Ghost met de thema’s dood en verdoemenis. Na het rustige kinderrijmpje in intro Ashes halen de Zweedse hardrockers direct uit met Rats, tevens de eerste single van de plaat. Niet alleen door de fantastische videoclip, ook muzikaal vormt de track een uitstekend visitekaartje voor Prequelle. Knoepersharde gitaren worden ook voor de popliefhebber zeer behapbaar door de frisse vocalen, die op hun beurt juist weer een onheilspellende boodschap verkondigen die de gitaarriffs versterken. Ook op Faith en See The Light (dat refrein!) speelt Ghost dit spel tussen toegankelijk en alternatief en tussen licht en duister. Het spel dat de band zo uitstekend beheerst.

Van de veertig minuten aan muziek besteedt Ghost er bijna dertien aan instrumentale nummers. Dat is misschien wat veel van het goede, aan de andere kant vermaakt de band wel. Zeker Miasma valt op. Synthesizers en zware gitaren overheersen, maar worden tegen het einde plots overstemd door een opmerkelijke saxofoonsolo. Pink Floyd op steroïden.

Dance Macabre vormt de sterke aftrap van het tweede deel van Prequelle. Het nummer glimt aan alle kanten en de haarlak vloeit rijkelijk met deze ode aan de hairmetal die in de jaren tachtig de kop opstak. In het refrein (‘Just wanna be/wanna bewitch you in the moonlight’) worden absoluut geen wonderen verricht, maar het is zo ongelooflijk aanstekelijk dat de track moeiteloos op repeat gaat. Zelfs in Staphorst zullen ze hier wel een dansje met de duivel voor willen wagen.

De jaren tachtig blijven overheersen op het restant. Vervolgnummer Pro Memoria combineert een vrachtlading aan tegenstrijdige elementen. Metalgitaren, piano, violen, kerkorgels, een heus koor. Muzikaal levert dit een onderhoudend geheel op, al laat Ghost tekstueel wel wat steken vallen. De ‘memento mori’-boodschap in het refrein wordt dusdanig carnavalesk gebracht, dat het zelfs voor Ghost-begrippen te ver doorslaat. Meeklappen en de handjes van links naar rechts zwaaien terwijl je de dood toezingt, het voelt toch als een zware opera op een schlagerfestival.

Met Prequelle levert Ghost een album dat geldt als de ultieme liefdesbaby van ABBA en Satan. Een metalhead in een discobroek. Cardinal Copia en zijn Ghouls – wie er tegenwoordig ook onder die maskers mogen zitten – brengen uiteenlopende werelden gebroederlijk en gelikt bij elkaar. Het trucje is bekend, de uitvoering andermaal overtuigend. Veel leuker gaat duivelsaanbidding niet worden. Voor een prachtplaat als Prequelle hebben we wel een enkeltje vagevuur over.