Het heeft negen jaar geduurd voor de mannen van Ska-band Goldfinger een nieuw album uitbrachten. Negen jaar! Wat hebben ze in de tussentijd zitten doen? Ze blijken vooral te hebben getoerd, met hier en daar een uitstapje naar dierenactivisme (de punkers blijken echte dierenliefhebbers te zijn). But they’re back. En hoe!
In de jaren negentig waren bands zoals Green Day en Blink-182 verantwoordelijk voor de opwekking van punkmuziek in de jaren negentig. Goldfinger was op dezelfde wijze verantwoordelijk voor de verrijzing van Ska muziek. Hoewel de band niet zo populair was als de eerdergenoemde acts, wordt ze onder ska-liefhebbers toch geroemd. Later in hun carrière beginnen hun albums meer invloeden van punkrock te vertonen, maar dat verandert niet het feit dat zij Ska nieuw leven in hebben geblazen.
Laten we beginnen met de overvloed aan bekende punkers die aan dit album hebben meegewerkt: Josh Dunn van Twenty-One Pilots, Mark Hoppus samen met Travis Barker van Blink-182, om er maar een paar te noemen. Haast de natte droom voor iedere punkrock liefhebber.
Voor een relatief oude band (de leadzanger is al vijftig, hoewel je dit niet aan zijn energieke stem zou kunnen horen), komt Goldfinger met een fantastisch energieke en bombastische plaat. Het openingsnummer A Million Miles begint met een jachtige, korte song met veel invloed vanuit de originele punkrock scene van de jaren negentig. Het nummer wordt opgevolgd door Get What I Need dat – leuk voor de fans van het eerste uur – de oude Ska-sound van de band weer terugbrengt met prettige trompetgeluiden en springerige gitaarriffs: Een leuke en vrolijke track die je ook wel bouncypunk zou kunnen noemen. Am I Deaf komt binnen met wat zwaardere klinkende gitaren en de lyrics: ‘My head is so full of shit shit shit shit shit’. Teksten die alleen een welsprekende punker zou kunnen meedelen. Meer popgeluid klinkt in tracks als Who’s Laughing Now en afsluiter Liftoff, een nummer dat ook Caribische invloed heeft. In karakteristiek ska-style zitten er natuurlijk ook humoristische tracks tussen zoals Orthodontis Girl, een lied over een orthodontiste die in een steriele wereld leeft, met een mond vol perfecte tanden.
De plaat is zeker een fijne melange van verschillende aspecten van punkmuziek. A Million Miles is pure nineties skaterpunk, Get What I Need is lekkere springerige Ska en Am I Deaf is heerlijk jeugdige poppunk. Na een aantal punkbands te hebben gerecenseerd, kan er van Goldfinger zeker gezegd worden dat zij niet alleen terug zijn gekeerd naar hun oude Ska-geluid, maar dat zij dat gecombineerd hebben met een punkrock en poppunk sound. Ze zijn zelfs over de grenzen van hun comfortzone gestapt en hebben motieven van hedendaagse pop in hun repertoire geïmporteerd. Dít is wat een modern punkbandje moet doen om relevant te blijven. De nummers zijn allemaal anders, maar creëert toch een eenheid binnen deze productie. Het advies is dan: blijf bij je roots, maar probeer ook out-of-the-box te denken. Dat sommige songs heel erg als Blink-182 klinken is op sommige momenten misschien ergerlijk, maar niet verrassend aangezien de band betrokken was bij het maken van deze plaat. Er zit gelukkig genoeg diversiteit in de plaat om verder van te genieten. The Knife is een hartstikke leuk album, vooral als je van nineties punk houdt.
