Popmuziek is saai geworden. Het spannendste wat er momenteel gebeurt rondom in het genre is Taylor Swift die met prima geproduceerde popnummers het podium op struint en met beroemde vriendjes pronkt tijdens haar concerten. Aan de andere kant zijn er zuurpruimen die nooit tevreden zijn met nieuwe muziek. Een sterk voorbeeld hiervan is Grimes, die met haar volledig zelfgeproduceerde Art Angels een andere kant op is gegaan
In 2012 bracht Grimes haar derde mysterieus klinkende Visions uit.. Vervolgens was daar het nummer Go met producer Blood Diamonds. Een nummer dat ze in eerste instantie voor Rihanna schreef, maar dat werd afgewezen door de popprinses. Go klonk veel toegankelijker dan al haar eerste werk, waardoor de kritiek steeg. Boucher schrapte een volledig album omdat het deprimerend was. Veel mensen denken dan ook dat Go op dat album zou staan, en dat het een ‘pop’ album zou worden. Luisterend naar Art Angels kom je er al snel achter dat Grimes heel pop kan zijn. Alleen is zij een van de weinigen die daadwerkelijk een eigen wereld weet te creëren. Met Art Angels houdt ze haar middelvinger hoog in de lucht tegenover de critici en doet ze volledig haar eigen ding.
Het album opent met het semi-orkestrale Laughing and Not Being Normal. Opgevolgd door het zomerse California, dat een sample bevat van Rihanna’s Pon de Replay, zit de sfeer er al goed in. Het nummer is een dikke fuck you naar muziekwebsite Pitchfork. ‘The things they see in me, I cannot see myself. When you get bored of me, I’ll be back on the shelf,’ zingt ze onder een opzwepende productie tegen haar critici. Niemand snapt Grimes beter dan zijzelf en dat kan heel frustrerend zijn. Na California volgt Scream met Taiwanese rapster Artistophanes. Onder een rockende gitaar, en Grimes’ geschreeuw rapt de Taiwanees in het Mandarijns dialect.
Maar na de korte en hysterische Scream begint de echte pret pas op Art Angels. De eerste single Flesh without Blood zit vol met verrassende elementen waarin Boucher’s stem het beste naar voren komt. ‘It’s nice that you say you like me, but only conditionally,’ zingt ze onder een stompende productie. Met het gitaarwerk, klappende percussie en de vrolijke melodie heeft Grimes wellicht de beste single van het jaar gemaakt. Er zit zoveel aandacht in de productie, dat het na vijf keer luisteren nog steeds verrast.
Grimes’ creativiteit is niet te stoppen zoals het hysterische Kill v. Maim. Het hysterische nummer gaat over Al Pacino’s karakter in The Godfather 2 maar dan is hij een vampier die van gender kan wisselen. Gierende gitaren, cheerleader cheers, en een herhalende synth-loop met Grimes’ bizarre overgave is hilarisch en catchy tegelijk. Butterfly klinkt lief totdat je het korte gekrijs op de achtergrond hoort, Belly Of The Beat had een gitaar ballad kunnen worden maar is ontzettend opzwepend met de stompende beat, bij REALiTi is de productie zo technisch indrukwekkend dat je haast vergeet dat je het eerste couplet gehoord hebt en bij World Princess, Pt. II begeef je je in een extase van bizarre techno. Alsof princes Peach aan de LSD zit.
Het is onmogelijk om Art Angels in een hokje te stoppen. Soms lijkt het alsof ze de huidige popmuziek in de hitlijsten in de zeik neemt, maar het kan ook dat ze bijvoorbeeld wat vaker de gitaar op heeft gepakt dan voorheen. Misschien is Art Angels niet gemaakt als een middelvinger naar de critici en muzieksnobs, wellicht is Art Angels gewoon het album dat Grimes simpelweg wilde maken. Laten we het er in ieder geval op houden dat de zangeres en producer gewoon lekker zelf haar ding moet doen. En met Art Angels doet Grimes dit min of meer perfect. Want tegenwoordig kom je nauwelijks zo dichtbij in iemands wereld dan in de wereld van Grimes, maar of we ons ooit daar thuis zullen voelen is de vraag.
