Guerilla Toss – Twisted Crystal

Waardering

8

7

7

7

7

Een blik op een voorbereid podium voor een Guerilla Toss-concert zou je een goed beeld moeten geven van de complexiteit van hun muziek. Van iedere vierkante centimeter wordt gebruik gemaakt om elk instrument en snoer een plekje te geven, van sommige apparaten weet je niet eens welk geluid eruit komt. De band krijgt het desondanks voor elkaar al deze geluiden om te toveren tot belachelijk pakkende muziek.

Op Twisted Crystal is de gebruikelijke mix van punk, rock en synthpop aanwezig. Synthesizers zijn zonder twijfel de leidraad op dit album, bijvoorbeeld op Magic is Easy. Hoge en lage tonen lopen door elkaar en vormen een pakkende sci-fi opening voor het album. De vervormde gitaarsolo op de helft geeft aan dat Guerilla Toss zijn punkinvloeden niet achterwege laat. De opening is een voorproefje van de gelaagdheid die de muziek van de band kenmerkt. De energie die hun muziek opwekt, dankt de band grotendeels aan zangeres Kassie Carlson.

Carlsons stem is van groot belang voor het karakter van Guerilla Toss. Ze verspringt haar stem van hoog naar laag volume en legt overduidelijk veel emotie in de teksten die ze schrijft. Deze teksten zelf zijn vaak abstract, bijvoorbeeld op het tweede nummer Jesus Rabbit. Een groot deel van dit nummer wordt gesproken in plaats van gezongen, maar op een erg toepasselijke manier. De tekst over het einde van de wereld is bijna onnavolgbaar, maar de charismatische stem van Carlson maakt het tot een boeiend verhaal. Daarbij is de productie op dit nummer het meest bizarre van het hele album. Het klinkt als het breingeluid van een persoon die waanzinnig aan het worden is of de intromuziek van een Nickelodeon-serie. Het krijgt zonder twijfel een glimlach op je gezicht.

Hierop volgt Meteorological waar Guerilla Toss mee aangeeft dat hun talent ligt in het schrijven van pakkende pop-rock nummers. Het is onmogelijk om stil te zitten bij de kleurrijke productie en Carlsons vrolijke stem: “one, two, three, four, one, two, three, four.” Een vergelijkbaar nummer is Come Up With Me, waarin de band zich opnieuw grotendeels laat leiden door popinvloeden. Deze popinvloeden zorgen er echter ook voor dat de band een meer geformuleerde aanpak gebruikt, wat niet altijd goed uitpakt.

Hacking Machine en Retreat klinken een stuk minder bijzonder en zijn makkelijk te vergeten. De wilde productie lijkt een stap terug te doen en plaats te maken voor een meer dromerig effect. Dit met gevolg dat de stem van Carlson ook veel minder speelruimte krijgt.

Hoewel er meer leven in de brouwerij komt met Jackie’s Daughter en Green Apple, klinkt het toch alsof Guerilla Toss niet op de top van hun kunnen aan het werk is. De fantasie waarmee de band normaal zijn nummers schrijft lijkt een beetje af te nemen.

Op ieder nummer van dit album weet Guerilla Toss wel iets interessants te doen: ofwel de bijzondere productie ofwel een pakkend refrein. Er zijn echter maar een handvol nummers waar de band een kleurrijk en vrolijk geheel weet te maken. Wanneer dit hen lukt, zijn dit wel direct enkele van de beste nummers die de band tot nu toe heeft gemaakt.