Jack White – Lazaretto

Waar is Willy Vandersteen als je hem nodig hebt? De geestesvader van de Suske & Wiske strips had vast een hem zo kenmerkende titel voor Jack White voor op zijn tong liggen. De Creatieve Charmeur? De Geheimzinnige Gitaarspeler? De Aparte ADHD’er, misschien? Feit blijft dat bluesrocker Jack White veel wil en veel kan, de vraag is dan ook of hij met Lazaretto zijn timide solodebuut Blunderbuss kan overtreffen.

Geef White een gitaar en het komt, normaalgesproken, goed. Ga maar na: met de White Stripes reeg hij de hits aan elkaar, met als uitschieter natuurlijk Seven Nation Army, nog tijdens zijn dienstverband bij de White Stripes maakte hij een succesvol album met The Raconteurs en met zijn derde groep, The Dead Weather ging hij gewoon door met hits scoren.

De afgelopen jaren snuffelde White voorzichtig aan een solocarrière. In 2008 maakte hij al een eenmalig uitstapje door met Alicia Keys de titelsong van de Bondfilm Quantum of Solace te maken. Another Way To Die werd een enorm commercieel succes. Toch zou het tot 2012 duren voordat zijn eerste soloalbum in de schappen lag. Blunderbuss mag bestempeld worden als een succesvol album, maar critici plaatsten toch wat kanttekeningen. White zou zichzelf niet helemaal geven en de nummers klonken wat ingehouden en zouden niet de power van zijn White Stripes werk hebben.

Werk aan de winkel dus. Na een turbulente periode (White’s huwelijk met Karen Elson was al eerder op de klippen gelopen en Elson smeerde hem een straatverbod aan) lijkt de gitarist bevrijd en heeft hij al zijn emotie in zijn nieuwe album gegoten. Er zit verdriet in, boosheid en lust: het album is een vergaarbak van emoties geworden en dat is in zijn muziek terug te horen.

Op naar de nummers. De openingssong Three Women is een moderne blues interpretatie op het gelijknamige nummer van Blind Willie McTell en White gaat hierop ouderwets los. Scheurende gitaren en een jagend ‘lordy lord!’ maken het een uitstekende opener. Het titelnummer zet die trend voort: als de White Stripes in hun hoogtij dagen.

White lijkt wel teveel te willen. Naast de bluesrock nummers die volgepropt zijn met instrumenten en geluiden, zijn er ook melancholische countryrocksongs te horen zoals Temporary Ground, Entitlement en Want and Able. Dat laatste nummer is samen met I Think I Found The Culprit het minste van het album. Niet onluisterbaar, maar wel echte ‘fillers’.

De hoogtepunten zijn, ondanks de drukte, echter talrijk. Would You Fight For My Love? gaat over zijn ex en wordt met veel gevoel gebracht. Ook het al eerder genoemde Three Women en Lazaretto steken er bovenuit. Op Just One Drink laat White op humoristische wijze doorschemeren dat de relatie met zijn ex hem niet in de koude kleren is gaan zitten: ‘You drink water, I drink gasoline / One of us is happy, one of us is mean’. Zo blijkt het maar eens te meer dat liefdesverdriet het beste in een muzikant naar boven haalt.