Door de hit Hold Back The River weet ineens iedereen wie de zanger met het lange haar en onafscheidelijke hoed is. James Bay bracht de afgelopen paar jaar drie ep’s uit en stond in het voorprogramma van Hozier en de Rolling Stones. De zingende gitarist heeft de titel van het album Chaos And The Calm geïnspireerd op deze hectische periode.
De Britse zanger staat bekend om zijn enorme motivatie en doorzettingsvermogen als het gaat om muziek. Hij laat zich kenmerken door zijn kwetsbare stemgeluid en warme gevoel voor folk en soul. Hij wordt ook wel vergeleken met singer-songwriters als George Ezra en Ed Sheeran. Zelf zegt hij niet alleen op 1 te willen staan, maar ook te willen worden beschouwd als een van de belangrijkste artiesten op dit moment. Hij probeert zich te onderscheiden door niet alleen stille en intieme nummers te maken, maar ook zijn andere kant, zoals die van rockartiest te laten zien. Anders dan in zijn eerste ep The Dark Of The Morning, waar vijf nummers opstaan met vrijwel niets anders dan een akoestische gitaar, laat de veelzijdige zanger in het album Chaos And The Calm zien dat hij ook een rauw randje heeft.
De opening Craving is een wat ruigere track dan de normaal wat timide nummers van James Bay. Met hard gitaarspel, rauwe zang en up tempo is het een totaal andere ervaring dan het rustige Hold Back The River. Toch heeft dit nummer weer de typische uithalen als ‘oohooh’ dat het singer-songwritergehalte weer naar boven laat komen. Niet alleen Craving showt de ruwere kant van de zanger. Best Fake Smile en Get Out While You Can neigen net als de opening meer naar rock, dat zorgt voor een uitgelaten sfeer. De track When We Were On Fire is een soort combinatie van soul en folk. De coupletten hebben een kwetsbaar tintje met een sterk refrein door de hese stem plus harde vocals. Collide, één van de meest opzwepende nummers op het album, heeft wat weg van classic rock door de strakke lijnen en het elektrische gitaarwerk. Toch blijft het zachte van Bay door de nummers heen klinken, waardoor een echt rockende sfeer uitblijft.
Natuurlijk ontbreekt de dromerige ‘Bay muziek’ niet op het album. Nummers als Incomplete en Running doen denken aan de stijl van de zanger Luke Sital-Singh. Met de overslaande stem, meeslepende vocals en filosofische teksten. Ook Scars laat weer de gevoelige kant van Bay zien. Alleen de titel zegt het al. Een emotioneel nummer met een teder stemgeluid en hoge uithalen in het refrein. Ook het nummer Move Together, heeft met zijn lange intro en aanwezige akoestische gitaarspel de elementen van de herkenbare kwetsbare muziek van de Britse zanger. Wat wel jammer is, is dat deze nummers nogal op elkaar lijken waardoor het snel saai en langdradig wordt.
Door de verscheidenheid kan het nieuwe album van James Bay ook wel doorgaan als Ed Sheeran meets Jake Bugg. Met de combinatie van warme folk en rockende soul , maar dit allemaal op een moderne manier, zou James Bay met zijn onderscheidende karakter zomaar gelijk kunnen krijgen. Hij zal niet alleen op nummer 1 staan, maar ook worden beschouwd als een van de belangrijkste artiesten op dit moment.
juist, door de aanwezigheid van artiesten als Sheeran en Bugg helaas een compleet overbodige plaat. Hij is relevant omdat die muziekstijl knuffel singer songwriters op dit moment ontzettend populair is, maar op enige originaliteit en daarmee nieuwe relevantie kan ik Bay niet betrappen, helaas. Doet me bij vlagen ook aan James Morrisson denken bijvoorbeeld in Need The Sun To Break, maar dan meets Jason Mraz. Laat daar waar Mraz en Morrisson elkaar ontmoeten dan weer iets leuks gebeuren (Details in the Fabric).