Jamiroquai – Automaton

Waardering

7

6

Geloof het of niet, maar het is alweer zeven jaar geleden dat Rock, Dust, Light, Star uitkwam. Nu is Jamiroquai terug met een nieuwe plaat. Automaton is het achtste studio-album van deze groep. Een album waarmee ze teruggrijpen naar de sound van de disco met wat invloeden uit de jazz, funk en zelfs EDM.

Na het uitbrengen van Rock, Dust, Light, Star had de groep het even gehad met de muziekindustrie en lasten de bandleden in 2011 een paar jaar durende sabbatical in. Dit is de zanger van de band, Jay Kay, goed bevallen: gedurende de afgelopen zes jaar heeft hij volop kunnen genieten van zijn twee dochters. Daarnaast vond hij dat hij wel genoeg had gezongen over futuristische fantasieën en ruimtecowboys. Het was mooi geweest.

Tot het vorig jaar weer begon te kriebelen. Ineens was daar de eerste single, de titeltrack van de nieuwe plaat: Automaton. Een aanklacht tegen de huidige maatschappij, waar veel muzikanten zich tegenwoordig aan wagen. De groep irriteert zich mateloos aan de automatisering van het leven, waardoor de mens te veel verknocht is geraakt aan de huidige technologie. Niet iets waar we trots op moeten zijn, aangezien we steeds minder zelf nadenken en uiteindelijk alleen maar dommer worden.

Automaton zit vol met funky bass- en gitaarriffjes, aangevuld met de retro sound van synthesizers die we kennen uit de jaren 80. Het regelmatige gebruik van de vocoder op de plaat laat ook horen dat Jamiroquai luistert naar de artiesten die het op dit moment goed doen, zoals Daft Punk. Door deze aspecten goed met elkaar te combineren hoopt Jamiroquai met Automaton weer aan te kunnen sluiten bij de artiesten die momenteel de hitlijsten domineren.

Voor het vinden van die aansluiting is het belangrijk om een steady plaat af te leveren met een paar nummers die er ècht uit springen. Dat laatste is Jamiroquai helaas niet gelukt met Automaton. Het nieuwe album is uitstekend als achtergrondmuziek wanneer er doorgewerkt moet worden, maar is nergens echt spannend. Wanneer de plaat op de achtergrond aanstaat voelt het alsof er één lange track wordt afgespeeld. De basloopjes en de beat hebben in bijna elk nummer dezelfde feel, waardoor de aandacht snel verdwenen is.

Uiteraard zijn er, naast de eerste singles Automaton en Cloud 9 wel een paar nummers die enige potentie hebben. Neem bijvoorbeeld Hot Property. De baslijn waarmee het nummer begint, trekt meteen de aandacht. De synthesizers die in het refrein worden ingezet, zorgen voor een aangename muzikale verrassing, omdat deze niet geheel met de bas meegaan. Daarnaast is Summer Girl een track waarbij je je na de eerste maten van de percussie al in een tropisch paradijs waant. Een track die bij elke barbecue opgezet kan worden om de sfeer er goed in te krijgen.

Al met al is Automaton een plaat zoals we gewend zijn van Jamiroquai, maar helaas ontbreken de echte  pareltjes. De plaat klinkt als een grote muzikale brei, waarbij de aandacht snel kan vervagen. Gelukkig zijn de muzikanten niet verleerd om de partijen enorm strak in te spelen en te zingen, wat het fijn maakt om naar te blijven luisteren.