Joan As Police Woman – Damned Devotion

Waardering

8

Joan Wasser, beter bekend als Joan As Police Woman, is terug met een nieuwe plaat getiteld Damned Devotion. Waar haar vorige werk The Classic wat meer werd gekenmerkt door een poppy soulgeluid, kiest Wasser nu de weg van mysterie, donkerte en ongemakkelijkheid. De albumcover spreekt boekdelen: op dit album wordt iets uitgedragen waar niet bepaald om gelachen kan worden. Bloedserieus staart Wasser je aan, in zwart leer gekleed, met zwarte cosmetica rond haar ogen. Er is pijn. Is het rouw? Scheiding? Nee, op dit album staat de toxische sensualiteit van een diepste aantrekkingskracht centraal.

You were so soft in the corner / Soft where you shouldn’t be / And I just died for it every time“, zingt Wasser in de single Warning Bell. Het staat symbool voor de plaat. Er is spijt, en een wetenschap dat het niet klopt, maar iedere keer gebeurt het toch. Iedere keer wordt er uiteindelijk toch gezwicht voor de ander. Ze gaat verder: “I have loved to save us / I tend to trust the villain / I’ve been fine with learning it the hard way”. Biedt Wasser hier ons een inkijkje in haar leven? Zijn de teksten autobiografisch? Het doet er eigenlijk niet direct toe. Het slaat in als een bom.

Meest typerend is als vanouds het pianospel van Wasser, dat zich op Damned Devotion veelal in de laagste regionen van het hoorbare bevindt. Het is zwaar en diep, het dreunt na en is voelbaar op de botten, net als het prachtige basspel op de plaat. Koude, strakke drums en synthesizers vullen vervolgens de rest van de ruimte. Toch zijn de nummers allesbehalve kil, want overal suddert het vurig verlangen van de aantrekkingskracht. Het is echt heet in een nummer als Steed (for Jean Genet) of Rely On. Wasser heeft zich bewust uitgesproken via de dualiteit.

Een voorbeeld is ook het plotseling uitdoven van sommige nummers, wat bijdraagt aan de spontaniteit en hypergevoeligheid van het sensuele moment, immer vluchtig, om met een volgend nummer je er wederom in te trekken. Het is een giftig spel van opwinding dat gespeeld wordt, maar waarvan de aantrekkingskracht er toch voor zorgt dat je steeds terug blijft komen. Daarna komt de spijt, op deze plaat uitgebeeld in een nummer als I Don’t Mind. Uitgerekte drumsamples laten je met een treurig maar opgelucht gevoel achter en de leegte is de enige spreker die overblijft. De relatie is voorbij, het vuur eindelijk echt uit.

Damned Devotion is een sterke plaat van Wasser. Het kleeft en broeit, en altijd overheerst het gevoel dat de spanning niet juist is. Precies daarin zijn de nummers erg indrukwekkend. Wasser speelt daarbij met de genres die haar bekend zijn en in dat opzicht is ze niet baanbrekend. Desondanks is het geheel zeer sferisch en donker, wat een nieuwe dimensie geeft aan haar oeuvre als talentvolle soulmuzikant. Met Damned Devotion heeft Wasser zich als Joan As Police Woman weer helemaal op de kaart gezet.