De Britse Julia Biel is in Nederland nog tamelijk onbekend, maar de krant The Independent noemde haar ‘Beste Britse vocalist van de afgelopen jaren’. De stem om daaraan te voldoen heeft Biel zeker: ze klinkt als een kruising tussen Norah Jones en Amy Winehouse. Voor haar derde album – een biografie – liet ze zich inspireren door Pink Floyd en Billie Holiday.
Al op jonge leeftijd was muziek, en dan vooral de piano, een toevluchtsoord voor de zangeres met Duitse en Zuid-Afrikaanse roots. Tijdens haar studie vond ze haar liefde voor jazz en die passie is nooit meer weggegaan. In 2005 komt haar debuutalbum uit, zelfgeproduceerd en voornamelijk samen met Johnny Philips geschreven, die zich ook door Afrika laat beïnvloeden. Het is duidelijk te horen dat die plaat nog levendiger is dan deze biografieplaat. Op Not Alone is de akoestische gitaar een veel groter onderdeel dan op de nieuwe plaat. Naast haar debuutplaat werd ook haar tweede plaat Love Letters & Other Missiles (2015) genomineerd voor enkele awards. Die wat meer volle, levendige en frisse nummers komen we helaas niet tegen op deze biografie. Op deze plaat zegt Biel pas echt zichzelf te kunnen zijn, ze heeft zichzelf muzikaal gezien eindelijk ‘gevonden’.
Het nummer Dead Slept Rough is duidelijk politiek geladen. Iets wat bij Julia Biel past gezien haar achtergrond als immigrant in Engeland. Met teksten als “They would be trusting, that it was fiction, how could this happen in real life?” maakt de Engelse duidelijk kenbaar dat sommige dingen niet zouden mogen gebeuren, maar dat dat toch gebeurt. Het nummer heeft, om deze betekenis lading te geven, ook een wat meer melancholische klank.
Het album bevat ook nog een cover van het nummer Feeling Good van Michael Bublé. Het is, ook voor een vrouw met zo’n aardige stem, moeilijk om zo’n klassieker als deze goed over te laten komen. De lat ligt hoog en Biel haalt hem duidelijk niet. Ook in dit nummer probeert Biel zichzelf te onderscheiden van Bublé met haar onwijs hoge uithalen. Ze kan het wel maar om een album aan elkaar te breien op deze manier, dat is van tevoren al een mislukt plan.
De stem van de Britse zorgt ervoor dat het album in eerste instantie een goede indruk achterlaat. Toch zijn de nummers wat saai en horen we veel dezelfde geluiden. Het album duurt bijna een uur en bestaat grotendeels uit uithalen die net te hoog en schel zijn, wil je geboeid blijven als luisteraar. Daardoor is het begin van het album nog wel door te komen, maar daarna wordt het algauw minder interessant. Geen voldoende voor de ‘beste Britse vocalist van de afgelopen jaren’.
